Bir yapıtın ölmezliği işin öyküsünde değil, öykünün yazar tarafından ele alınışıyla olur.
Bu oyunda yalnızca iki gencin umutsuz aşkları değil, her yaştaki insanın birbirine olan davranışındaki insanı derinden sarsan ilişkileri de önemlidir. Bu oyun yalnızca Romeo ile Juliet'in değiş, büyüğünden küçüğüne bütün karakterlerin sahne üzerinde iyi işlemesiyle anlam kazanır.
Tipik bir Rönesans oyunudur. Rönesans sanatçılarının, düşünürlerinin resimde, yontuda, mimarlıkta ve felsefede ortak özellikleri olan uyum, denge, simetri anlayışı bu oyunda da vardır.
Shakespeare'in son derece insansal sahneleri, mekanik perspektifle odaklanmaz, bunun yerine şiirsel bir yok olma noktasında, tıpkı göz erimindeki uzak dağlarını, bulutlardan ayırt edilemeyişi gibi, "şeyleri" ufak ve seçilmez duruma getirir.
Oyunun mekaniği çok belirgindir: Romeo; Paris ve Mercutio ile oranlanmıştır, Juliet; Rosaline, Dadı ve Lady Capulet ile, Tybalt; Benvolio ile ölçüye alınmıştır.
Romeo ile Juliet tregedyası, yüceltilmiş diline, romantik atmosferine karşın, insan ilişkilerini gerçek bir anlayışla ortaya çıkaran büyük bir sahne şiiridir.
