Yazar kitabın başında bu kitabı hayali bir karakter olan Ethem'e ithaf ettiğini yazmış. Gördüğümde hissetmiştim Ethem'in derin yaralarını okuyacağımı...
Hüzünle geçtim sayfaları. Son sayfada Ethem ile kendisi gibi yaralı eşi Nurten'in beraber yaralarını sarmaya başladıklarını görüp onlar adına gurur duyarak ve hüzünlü bir tebessümle kapattım kitabı.
Yalanlar ve hatalar üzerine kurulmuş yuvalar, yalanlarla büyümüş ve yaralı çocuklar..
Mutlu, sorunsuz görünen kocaman bir aile. Herkesin sırları ve yaraları var. Kimine eksik bırakarak kimine fazlaliklarda boğarak eziyet edilmiş.
Kitapta herkesin dilinden kendi hikayesini dinledim ve ofkelendiğim yerler olsa da içten içe kimseye kızamadım. Herkes tedavi edemediği, yutmak zorunda kaldığı yarasını yalanlarla, sırlarla ve başkalarına yara açarak kapatmaya çalışmış. Bilerek veya bilmeyerek...
Ama yalanlar ve sırlar elbet ortaya çıkar. Çıkar ve herkesin başta canı yansa da her şey yerli yerine oturur. Tıpkı Ethem'in gerçekleri öğrendikten sonra içindeki boşlukları doldurup eşine, çocuklarına şifa olmaya başlaması gibi..
Neredeyse hiç roman okumazdim. Mesleki olarak gelişmek, hayat hikayeleri görmek için bilhassa bu konularda kitaplar okumaya karar verdim. Şermin Yaşar ile başladığım için çok mutluyum, dogru bir karar vermişim. İlgililerine önerebilecegim çok hoş bir kitaptı.
