“ İnsan ruhu, dayanıklılığının sınanmasıyla tabakalanan bir deri değildi. Duyarlı, nazik, içli bir zardı. Bir şok anında yaralanır, örselenir ve bunun izlerini hep taşırdı. Bu durumda acı, hastalığa dönüşürdü. Her seferinde daha tehlikeli bir biçimde, hiçbir belirti vermeden depreşir, kendinden beslenirdi. “
Sayfa 153 - Doğan KitapKitabı okudu
Ellerimizin arasından kaçıp gitti. Bunu kabul edelim.
+ Aslında, kokuşmuş herifin tekidir.
- Dost olduğunuzu sanıyordum.
+ Dost olmak, açık sözlü olmaya engel değil.
+ Peki ya katil? Tam olarak nasıl birini arıyoruz?
- Soğukkanlı, acımasız, başkalarını kullanmasını bilen biri.
+ Umarım benim eski karım cinayet sırasında başka yerde olduğunu kanıtlar.
Birbirlerine aşık insanlar görmeye dayanamıyordu.
“ ... hep aynı nakarat geçerliydi, iyi olan kazanır. “
Sayfa 47 - Doğan KitapKitabı okudu