eskiler şu 4 şeye güvenilmez demişler:
1) şems-i şita (kış güneşi)
2) sükunet-i derya (durgun deniz)
3) iltifat-ı umera (siyasilerin iltifatı)
4) nasihat-i a'da (düşmanın nasihati)
Elhan-ı Şitâ
Bir beyaz lerze, bir dumanlı uçuş,
Eşini gaib eyleyen bir kuş gibi karlar
Geçen eyyâm-ı nevbaharı arar…
...
Başladı parça parça pervâze
Karlar
Ki semâdan düşer düşer ağlar
Uçtunuz gittiniz siz ey kuşlar;
Küçücük, ser-sefîd baykuşlar
Gibi kar
Sizi dallarda, lânelerde arar.
Baran-ı Bahar
Bir gün gelir, müzeyyen ağaçlar, şuh çiçekler, yeşil çayırlar bir nefha-i müncemide-i şitâ ile kuruyarak, solarak, sarararak harap olurlar; yapraklar düşer, çiçekler teverrüm eder, çayırlar çatlar: Tabiat ölür.
Fakat sonra bir gün, hınçlı yağmurlardan sonra yine bir gün bu ağaçlar çiçeklenir, çayırlar titreşerek serpilirler; bir hayat-ı nev, bir ra'şe-i zindegî, bir taravet-i emel gelir: Yeniden bahar olur.
Benim de müzeyyen ümidlerim, nihayetsiz emellerim, mes'ud aşklarım; gizli kederlerin, gayr-i mahsûs elemlerin dest-i kahrında kurudu, soldu, sarardı: Ruhum Öldü.
Fakat benim ruhumun, benim zavallı ruhumun baharı gelmiyor. 
Mehmet Rauf
Nev-bahâr irişdi vü gitdi şitâ
Nev-bahâr irişdi vü gitdi şitâ
Keyfe yuhyi’l-arza ba’de mevtihâ
Leblerüñde hattuñ ey şîrîn-dehen
Mûrlar cüllâba düşmiş gûyiyâ
Yâr agyârı savar düşnâm ile
Def’ olur san kim du’â ile belâ
Dest-i mihnetden alınmaya yakam
Ger olursa iki âlem bir yaña
Eşk-i çeşmüm yâre arz itdüm didi
Bâkî'yâ ma’lûm oldı mâ-cerâ
[Bâkî]