Yanan Ormanlarda Elli Gün
55 yaşımdayım.Ben bu eli beşin beş yılını yaşadım.Elli yıl yalınayak gezdim.Ekmeksiz,tarlasız,yataksız gezdim.Tarla çıkarmak için sürün.
düm.Mahkeme mahkeme süründüm.
Bütün dağ köyleri de bizim gibi.Benim gibi.Bel yılın iki yılını asker
likte,üç yılımı İzmir mahpushanesin.
de.Rezillik ve sefillik.Bir de sıtma hastalığı var.
Sayfa 120 - YkyKitabı okudu
Ölümün Rengi
“Zaten sarıyı hep ölüme yakıştırmışımdır.Öldüren ishalin, sıtma sıcağının, Azrail’in dişlerinin sarısı…”
Sayfa 16 - Doğan KitapKitabı okuyor
Göremedik sıkıntısız yaşandığını,
Rahatın şiirini yazamadık,
Ne kadar uzak
Heveslerimle içli dişli yaşamak,
Üzmek hastalıklı şiirlerle
Eşimi, dostumu;
Mezar taşları kadar, ölçülü
Beyitler düzmek boy boy.
İyilik bile, bir sıtma ateşi gibi yükselip
Kendi aşırılığıyla öldürür kendini.
Sayfa 132 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları 26. BaskıKitabı okudu
Gönlüme verdiğin kırılganlıklar dökülüyor yalnızlıklarıma... Sensizliğin ve anlaşılamayışımın ürpertileri yüreğimde hançerleşiyor ve sıtma nobetlerine tutsak yaşıyorum düşündükçe.
Bir bilsen, haksızlık ve yalnızlık silahı birleşip nasıl da acımasızca vurdular beni? Kederin eşyaya ve bedenime sindiği bir havayı solumak? Düşünebiliyor musun düştüğüm durumu bilmem...
Dokuz köyden kovulanların arasına karıştırdın beni...
Aralık ayında, başıbozuk kuvvetlerin durumu daha da karıştı. Birçokları yeni orduya geçti; fakat Ethem’in etrafında hâlâ kuvvetli bir kısım bulunuyordu. Miralay Arif, Anadolu İhtilâli hakkındaki hatıralarında bundan epeyce bahseder. Yazdığına göre, Ethem’in üç bin kişilik kuvveti, ayrıca yüz makineli tüfeği ve dört topu varmış. Onların fikir
Kuzey cephesinde bulunan Refet Paşa, İkinci İnönü Savaşı’ndan sonra Batı cephesinde İsmet Paşa’ya iltihak etmişti. Refet Paşa daima birleşmeye taraftar, hiçbir şahsî ihtirası olmayan bir adamdı. Bundan sonra, Millî Müdafaa Vekili oldu. Ordu şimdi gruplara ayrılmıştı. Her grup üç fırkalıydı ve İsmet Paşa da hepsinin başında kumandandı. Türk ordusunun bu çetin savaş günlerinde, köylerde çok yardıma ihtiyacı vardı. Bu yardımı da sade Ankara’da bulunan Hilâl-i Ahmer’den görebiliyordu. Bunu Ankara kadınları hazırlamışlardı. Ankara kadınları beni bu işin başına geçirmek istedilerse de, ben sade bir aza olmakla yetindim. Çünkü hâlâ sıtma nöbetleri geçirmekteydim.
Bu aralık, İstanbul ile Ankara kadınları arasındaki farkı da görüyordum. Ankara’daki İstanbul kadınları, umumiyetle, memur ya da mebus karısı idiler, iyi tahsil görmüş, modern ve her işe atılmaya hazır kimselerdi. Ankara kadınları İstanbullulardan uzak duruyorlardı. Anadolu kadınlarının çekingenliği belki tahsilleri olmadığından ileri geliyordu. İstanbul kadınları ise, şuuraltı bir yükseklik duygusu taşıyorlardı. Bunlardan bir tanesi bir istisnaydı. Kendisi Cemal Bey adında bir adamın karısıymış. Güzel, alçakgönüllü bir kadındı, herkesin yardımına koşardı. Kendisi duldu. Ankara’da yerleşmişti. Bütün Ankara kadınlarının sevdiği diğer bir kadın da Miralay Nuri Bey’in karısıydı. O, Hilâl-i Ahmer’in başındaydı.
Hep bir hayret halinde değil midir âşık? Şaşkınlık değil midir aşk? Yeryüzüne öykünür âşık, gökyüzüne vurulur, sonra perde aralanır, onların Malik'ine, şeyhlerin Halik'ine, mülkün gerçek sahibine tutulur. Sıtma olmuş gibi titrer, titrer de ölmeden ölümü hisseder.
Fizyolojik bir rahatsızlığım yoktu, kronik sıtma dışında. Ama zaten hayatın kendisi de fizyolojik değildi. Biz insanlar öyle olmasını istemiştik! Anlaşılması daha kolay olsun diye…