Anneler...
Bu anaç binada her şeyden çok sevdiği, ruhuna can katan ve sefil halde mağarasının içinde kapalı tuttuğu zavallı kanatlarını açmasını sağlayan, onu ara sıra da olsa mutlu edense çanlardı. Onları seviyor, okşuyor, onlarla konuşuyor, onları anlıyordu. Köşedeki sivri çan kulesinin çan takımından ana kapının dev çanına kadar, hepsine şefkatle bağlıydı. Köşe deki çan kulesiyle iki ana kule onun için, kendisi tarafından yetiştirilen ve yalnızca kendisi için öten kuşlara ait üç büyük kafesti adeta. Oysa onu sağır eden de aynı çanlardı ama anneler de çoğunlukla onlara en çok eziyet çektiren çocuğunu sever.
Sayfa 204 - İthaki, Notre Dame'ın KamburuKitabı okudu
O genç adam elinde yalnızca bir çantayla, tek başına, kafasına estiği şekilde seyahat ediyordu. Hedeflediği özel bir yer yoktu. Trenle seyahat ediyor, ilgisini çeken bir yer olduğunda orada iniyordu. Konaklayacak yer buluyor, şehri geziyor, istediği kadar orada kalıyordu. Canı sıkılınca yine trene biniyordu. Adamın tatilini geçirme tarzı buydu.
•~•
Onun hayalinde bile arzularımı daima kesen sivri ve keskin bir köşe vardı.
•~•
