Peyami Safa
Servet-i Fünun dönemi şairlerinden İsmail Safa ile Server Bedia Hanım'ın çocuğu olarak 2 Nisan 1899'da dünyaya gelen usta yazarın ismini, Şair Tevfik Fikret koydu.
Birçok kaynağa göre İstanbul Gedikpaşa'da doğan usta kalem, bazı kaynaklara göre ise Osmanlı bürokratı olarak Anadolu'da görev yapan babasının işi nedeniyle
renk tonlaması özenle yapılmış bu gözlerini
açısı özenle ayarlanmış kaşlarını senin
siyah bir şelale gibi dalganırken saçların
sana kar gibi beyaz bu kağıtlarda
üşünmemiş bir kıştın dememi biliyorum
bu siyah beyazlığın içinde külümün nasıl gri kalabildiğini
sen bu kadar güzelken
seni sevdim demek bile saçma olurdu
gülüşündeki o dudaklarının kıyısındaki üçgen
yanaklarında ne kadar derinlik vereceği milimetrik ayarlanmışken
sana çok güzel gülüyorsun demek bile saygısızlık olurdu
ellerimde bir kağıdın üstünde kalan yüzüne baktığım bir hayata
hayat demek bile saçma olurdu
bir yerlerde canlı ve hareketliyken bu elindeki cansızlığa
fotoğraf demek gerçekten saçma olurdu.
Bir ayrılığın üç adımıydılar.
Adam gitti...
Kadın kaldı.
Çocuk büyüdü...
Şimdi gelincik bir ayakkabı kutusunda,
Siyah beyaz resimlerle birlikte.
Ayakkabı kutusunun anısı çocuğun kilitli kalbinde.
Bir ayrılığın üç resmiydiler.
Adam,kadın ve çocuk.
Perdeler,kapı kolu ve merdiven.
Bir ayrılığın üç şahidiydiler
(İclal Ayın)
Duygular renk renktir; çiçeklerden daha çok gül, menekşe, papatya, sümbül, kardelen, yasemen, erguvan, jakaranda, begonvil ve adını bilmediğimiz niceleri.
Çoğu zaman adı yoktur duyguların aslında. Net olarak ad verdiğimizde bile saf ve arı değillerdir. Saf aşk, saf sevgi, saf hüzün yoktur.
Hani bazan bilemeyiz ya adını duygularımızın; sevgi mi, aşk mı, yoksa değil mi!
Mevcut zamanın ve koşulların kuralları daha kesindir ve bizi, duygularımıza ad vermeğe zorlar. Bu açmazı yaşamaktan uykusuz geceler geçirir, huzursuz zamanlar yaşarız.
Oysa bırakmalıyız kendimizi dalgalara.. Her dalganın bir adı yoktur. Beyaz ve siyah arasındaki sonsuz tonun her birinin bir adı yoktur. Bazan nefrete yaklaşır kayığımız bazan sevgiye
Verdiği sözü tutmuyor hayat, tutsa bile, özlediğimiz şeyin özlenilmeye değer olmaktan ne kadar uzakta bulunduğunu göstermek için yapıyor bunu. Kimi zaman umut, kimi zaman da umulan şey aldatıyor bizi. Bir eliyle verdiğini öteki eliyle alıyor. Uzaklığın büyüsü, cennetler gösteriyor bize. Ama büyülenir büyülenmez, bu cennetlerin uçup gittiğini görüyoruz. Demek ki, mutluluk ya gelecekte ya da geçmişte; şimdiki an, güneşli ovanın üzerinde dolaşan bir küçük buluta benziyor; önü arkası pırıl pırıl bu bulutun; ovaya yalnız onun gölgesi düşüyor.
Arthur Schopenhauer | Mutluluk Üzerine