“Kırgın çiçekler ülkesinden papatya kokan ellerine...
Bil ki!
Sensiz gözümde tüm çiçekler kırık, boynu bükük ve harap
Tarumar olmuş toprak
Okuduğum tüm sayfalar mürekkepsiz birer sayfa
Satırlar eksik, yarım ve hasta
Sensiz düşen her kar tanesi geceden siyah ve yasta...”
- Bir Sonbahar Şairi
Kırgın çiçekler ülkesinden papatya kokan ellerine…
Bil ki!
Sensiz gözümde tüm çiçekler kırık, boynu bükük ve harap
Tarumar olmuş toprak
Okuduğum tüm sayfalar mürekkepsiz birer sayfa
Satırlar eksik, yarım ve hasta
Sensiz düşen her kar tanesi geceden siyah ve yasta
O kadar tanıdık ki...
Burada kar bir kere yağmaya başladı mı, nisana kadar bir daha kalkmazmış. Ne iyi şey, demek yaprakları bile siyah görünen bu karanlık ve can sıkıntısı memleketin asıl baharı kış aylarında başlıyor.
Sayfa 253Kitabı okuyor
Kırgın çiçekler ülkesinden papatya kokan ellerine…
Bil ki!
Sensiz gözümde tüm çiçekler kırık, boynu bükük ve harap
Tarumar olmuş toprak
Okuduğum tüm sayfalar mürekkepsiz birer sayfa
Satırlar eksik, yarım ve hasta
Sensiz düşen her kar tanesi geceden siyah ve yasta…
Kimse görmek istemiyordu güzelliğin, zamanın siyah kadifesinde erimeye mahkum bir kar tanesi olduğunu.
Sayfa 399Kitabı okuyor
Necip Fazıl, şairliğinin bahanesini şöyle anlatıyor: "Şairliğim on iki yaşımda başladı. Bahanesi tuhaftır. Annem hastahanedeydi. Ziyaretine gitmiştim. Beyaz yatak örtüsünde, siyah kaplı, küçük ve eski bir defter... Bitişikte yatan veremli genç kızın şiirleri varmış defterde... Haberi veren annem, bir ân gözlerimin içini tarayıp: 'Senin, dedi, şair olmanı ne kadar isterdim!' Annemin dileği bana, içimde besleyip de oniki yaşıma kadar farkında olmadığım bir şey gibi göründü. Varlık hikmetimin ta kendisi... Gözlerim, hastahane odasının penceresinde, savrulan kar ve uluyan rüzgâra karşı, içimden kararımı verdim: 'Şair olacağım! Ve oldum.'
Sayfa 37 - İz Yayıncılık 2002 BaskısıKitabı okuyor
Kırgın çiçekler ülkesinden papatya kokan ellerine…
Bil ki!
Sensiz gözümde tüm çiçekler kırık, boynu bükük ve harap
Tarumar olmuş toprak
Okuduğum tüm sayfalar mürekkepsiz birer sayfa
Satırlar eksik, yarım ve hasta
Sensiz düşen her kar tanesi geceden siyah ve yasta…
Gölgelendirilmiş siyah bir
kule etrafında dolaşılan
sürekli, ne ki ayakları olanlar
adımlarında konuşur onun
etrafında, eriyen bir kar
Son cümlenin ağırlığı sadece kitabı okuyanlar anlyabilir
Rahim Han'ın aradığı gece karanlıkta yattım, gözlerim panjurların arasından sızan ayışığının duvarlara çizdiği koşut, gümüş çizgilere diktim. Bir ara, galiba şafaktan hemen önce, uyuya kaldım. Ve rüyamda Hasan'ı gördüm; karda koşuyor, yeşil çapan'ının ucu yere sürtünüyordu; siyah, kauçuk botlarının ezdiği kar çıtırdıyordu. Omzunun üstünden geriye bağırdı: Senin için, bin tane olsa yakalarım!
Sayfa 176Kitabı okudu
Dağlarına kar olurum yâr ..
Bilmem ki şimdi nerdesin; uçtum gözümden, âh
Sensiz çekildi ufkuna bir perde-i siyâh,
Matem bıraktı fikrine fânî muhabbetin!..
Sayfa 149 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
Böyle zamanlarda kışı nasıl da özlerdi! -
Beyaz siyah düzenin
Titiz yalınlığında
Buz ve taş, her duygu sınır dahilinde
Ve yüreğin donmuş disiplini
Kar tanesi gibi tam.
Sayfa 92Kitabı okudu
Güneş Küller Ormanı'nın üzerinde yükselirken, altın rengi ışınları Karanlıklar Şatosu'nun kulelerinden aşağı süzülüyordu. Perdenin sisi kalkmışı. Uğursuz gece yerini kuşların ötüşüne ve durmadan eriyen kar damlalarına bırakma. Işıh huzmeleri genç prense saldıran tazıların üzerine iner inmez, simsiyah dumar bulutlarına dönüşmüş ve sabah
YALNIZLIĞIN YARATTIĞI İNSAN
Pardösüsünün kürklü yakasını kaldırınca üşüdü mü diye baktım. Aslında soluk esmer yüzü balmumu gibi sararmıştı.
– Üşüdün, dedim.
Kaşını kaldırdı. Yanağındaki çıban yerinde kan yoktu. Durdum. Yüzünü avuçlarıma alıp ovaladım.
– Neden böyle oldun, dedim.
Güldü. Karanlığa doğru tükürdü. Başını iki tarafa şiddetle
Ne garip; kar yağmasaydı bunları düşünmeyecektim!
