Söyleyin ey insanlar! Sizce neyi unuttuk biz?
Biz, en başta sessizliği unuttuk! Sessizlik denen hazineyi konuşarak israf ettik.
Uzakların Şarkısı
Kemal SAYAR'ın Hayat Teselli Bulmaktır kitabını okuyorum. Aidiyet üzerine şöyle bir cümle geçiyor:
"Ait olduğum topluluk, dünyayı benim anlayabileceğim şekilde anlamlandırır ve benim sözlerimi, onun ötesinde, o sözlerle neyi kastetdiğimi anlar."
Bu cümleyi okuyunca şunlar geçiyor aklımdan: Benim ait olduğum topluluk yahut sen, evet sen. Sana aitsem dünyayı aynı şekilde anlamlandırıyoruz demektir, bize cümleler aynı şeyleri söyler, bir bakışımdan anlarsın ne düşündüğümü. Ama ait değilsem, aynı cümlelerde farklı anlamlar buluruz. Kurduğum cümle anlatmak istediğimi söylemez sana. Farklı anlarsın. Birbirine ait olamayan biz'de olamaz. Ayrılır yollar ait olunan istikamete...
Ne dersiniz sizce yanlış mı düşünüyorum sevgili okurlar?
Psikotik
Şafak doğunca güllerin yanında,
Bedenim sessizce, masum ölenlerin yanında...
Önüme çıkan hemen her şey bana ölümü çağrıştırıyor... rüzgârın tehditkâr ıslıklarla esmesi, güneşin her akşam vaktiyle batması, eklemlerimin çeşitli ıstıraplarla körleştirilmesi, acı sonu bekleyen gardiyanların; hırçınlaşan ve şuuru kaybetmeye iten acımasızlıkları, kör kutunun içerisinde buhranlarla boğuşmam... herkesten uzaktayım, iyi olan herkesten! Söyleyin bana, ölmüş gibi değil miyim sizce de!
Sizce ?
Yaşadığınız hayatın tamamen kendi hayatınız olduğunu düşünüyorsanız iki kuşak gerinizde hayatları son bulmuş atalarınızın düşünüş perspektifini hayalinizde canlandırın. Kutsallıklarından, düşlerinden bir kopuş gösteremediğiniz taktirde nefes alıyor olmanız yalnızca farklı bir bedende yaşıyor olduğunuzu gösterecektir.
