Shopenhauer ve Cicero onura, onur için değil getirdiği yarar uğruna değer veririz diyor; tabi bence bu kısım tartışılır. Faydacı bir yaklaşım, sonrasında; "araç amaçtan daha değerli olamayacağı için onur yaşamdan değerlidir sözü bir abartıdır" diyor ki bu kısma katılıyorum.
Yine “onuru yaşamdan üstün kabul eden birisi için var olmak ve esenlik içinde olmak bir hiçtir, asıl önemli olan başkalarının hakkında ne düşündükleridir.” diyor. Acımasız bir genelleme olsa da haklılık payı var bence. Çünkü pek çok kez "aman onurum zedelenmesin" diyerek yaşamımızın amacından, huzurumuzdan, önceliklerimizden ve esenliğimizden vazgeçebiliyoruz.
Tabi topyekun değersiz de demiyor: "Onurun sadece dolaylı bir değeri vardır, başkalarının görüşünün, bizim için ancak onların bize karşı eylemini belirleyebildiği ölçüde bir değeri olabilir, bu da insanlarla birlikte olduğumuzda söz konusudur diyor." bence burada salt egoist bir yaklaşım ya da bireyselciliğin sonucu söz konusu. İnsanların yanımızdaki değeri bize karşı eylemini belirleyebildiği ölçüde değil onların kendi ve dünya hakkındaki düşünceleri ve bizimle kurduğu güven ve muhabbet duygusundan gelir ki Shopenhauer’un bahsettiği takdirde olsa zaten menfaat ve tek taraflı çıkar söz konusu oluyor. Belki de o insanlara bu gözle bakıyordu bilemedim...
