Ne kadar alçak, ne kadar çirkin, ne kadar iğrenç manzaraları vardı bunların! İnsan denilen varlık bu kadar bayağılaşabilir miydi? İşte hepsi birden bir bataklığın içinde kaynayan kurtları, solucanları, sümüklü böcekleri andırmaya başlamıştı.
İnsanın kalbi ne acayiptir? Bir vakit onun ıstırabına sebep olan şey başka bir vakit sevinmesine sebep oluyor. Kalp denilen bu tükenmez ıstırap ve saadet kaynağı aslında kararsız ve mantıksız muhayyelemizin bir oyuncağı olduğu için bütün hareketleri hep onun heveslerine, onun cilvelerine bağlıdır."
Ruh ?
Zira, ruhlarımız çok kere bize haber vermeksizin kendi kendiliğinden olgunlaşmasını bilir.
Sayfa 190 - NecdetKitabı okuyor
aşk...
Aşk vardır ki tutkununu insanüstüdüğüne kadar yükseltir! Aşk vardır ki eserini şuursuzluğun ve hayvanlığın son basamaklarına kadar indirir.
Sayfa 132Kitabı okuyor
İnsanın kalbi ne acayiptir? Bir vakit onun ıstırabına sebep olan şey başka bir vakit sevinmesine sebep oluyor.
Sayfa 171Kitabı okuyor
Necdet, Leyla yüzünden başı sıkıya gelince gene ona doğru koşuyordu. Derdi verenden deva arıyordu.
Sayfa 133Kitabı okuyor
aşk...
Aşk her şeyden evvel hissi bir alışkanlıktır. Gözlerimiz belli bir güzelin yüzüne alışır m muhayyelimiz belli bir hava içinde sarılı kalır; kalbimiz yalnız bir sesin, bir ismin tiryakisi olur ve işte bunu değiştirmek zorunluluğu baş gösterince insan kendisini çırılçıplak soyulup evinden sokağa atılmış kimsesiz avere yaşamaya mahkum olmuş hisseder. Kendi kendine :" Ben şimdi nereye gitsem, ne yapsam? "diye söylenir. Artık alemdeki bütün vazifeleri sona ermiş gibi gelir. Bütün organizmasında tıpkı sıcak bir memleket mahsulü olan bir ağacın bir iklime getirildiği vakit gösterdiği hazin can çekişme manzarasına benzeyen bir hal gelip çatar.
Sayfa 36 - NecdetKitabı okuyor
Her bulut görüşümde içime doğan his...
Bu bulutlar nereye gidiyor ? Ben de onlara katılsam...
Sayfa 33 - NecdetKitabı okuyor
On ilişkiden dokuzu
Demek ki bunu hiç sevmemişim, hiç sevmemişim. Hep öbürünün olmuşum, hep öbürüne bağlı kalmışım.
Bir defa affeden âşık artık durmadan affetmeye mahkûmdur.
Sayfa 96Kitabı okudu
Aşk her şeyden evvel hissi bir alışkanlıktır. Gözlerimiz belli bir güzelin yüzüne alışır, muhayyamelimiz belli bir hava içinde sarılı kalır; kalbimiz yalnız bir sesin, bir ismin tiryakisi olur ve işte, bunu değiştirme zorunluluğu başgösterince insan kendisini çırılçıplak soyulup evinden sokağa atılmış kimsesiz, avare yaşamaya mahkum olmuş hisseder. Kendi kendine "Ben şimdi nereye gitsem, ne yapsam?" diye söylenir. Artık alemdeki bütün vazifeleri sona ermiş gibi gelir. Bütün organizmasında, tıpkı sıcak bir memleket mahsulü olan bir ağacın soğuk bir iklime getirildiği vakit gösterildiği hazin can çekişme manzarasına benzeyen bir hâl gelip çatar.