Öyle seziyordum ki, günün birinde bu güzelim düşlerden uyanıp kendimi yine yalnızlıkların kucağında bulacak, başkalarının dünyasında, beni salt savaşın ve tek başınalığın beklediği, huzurun ya da yaşama katılmanın söz konusu olmadığı soğuk bir dünyada yapayalnız kalacaktım.
...ölümcül çizgiyi geçtiğini biliyordu, bugün yaptığıyla kaderini tayin ediyordu. Fakat tereddüt etmemişti, tedirginlik hissetmiyordu, yalnızca dünyaya karşı soğuk bir öfke duyuyordu.
Sayfa 334Kitabı okuyor
Kahvem soğumuştu,ısıtmak yerine buz atıp soğuk kahve yaptım.
Benim için meseleler bu kadar sürer !
Ben Annemin Hecesiyim
Ben annemin "hece"siyim öğretmenim. Ben annemin gözyaşı damlasıyım.Ben annemin ince şarkısıyım. Ben soğuk odaların yürek çarpıntısıyım. Ben kerpiç damların ay ışığıyım. Ben gecelere şarkı söyleyen bir küçük dereyim,
Şimdi annem yok. Evimiz, bahçemiz,buğday tarlalarımız, puhu kuşlarımız, şurup güllerimiz yok. Elma ağaçları kurudu.Üzüm bağları kurudu. Cevizler kurudu.Delice kuşları kanatlarını döktü. Sadece
benim kâğıtlara yazdığım sözcüklerde yaşıyor hepsi de öğretmenim. Hepsi de şimdi birer ses, birer harf, birer koku, birer hayal, birer hatıra. Babam bile ben yazdıkça içindeki sevgiyi öğrendi.
Şükrü Erbaş
