… hayattan eski veya yeni şairlerin söylediği tarzda, hiçbir zevk almıyorum .
Problem Recaisizliğim imiş :p
Neden bazı insanların, böyle oturdular mı, saatlerce kendisinden bahsedecekleri birer Recai'leri vardır?
Dostluklar kurduğumuz insanları dahi, sahiden seviyor muyuz sanki? Bir insan, bu şartlar içinde, bir başka insanın üstünde, sadece kendi hayallerini, kendi arzularını sever.
Sakin ol şampiyon ;)
Karı milleti böyledir ağbiy. Hemen kendini naza' çeker. Onlara karşı insanca davranmaya gelmez. Sakın ha! Aygır gibi hareket edeceksin. Zati hepsi kuş beyinlidir. Neden demişler saçı uzun, aklı kısa diye? Hem artık saçı da kısa, aklı da kısa. Yâni erkeklerle aralarında hiçbir fark kalmadı.
Ben hep küçük şeyler isterim. Ben basit bir adamım. Bana daima büyük şeyler vaadediyorlar. Büyük hayallerden yoruldum.
Üstelik ben, Sokaktaki Adam'ım; her zaman, her yerde varım. Olmam gerek. Çünkü: Önüne gelen, benim adıma konuşuyor.
Ne var ki birşeyi, bu şey ister bir şehir, ister bir kadın olsun,sevmek yetmez; onunla ilgilenmek, onunla kaynaşmak, onu kendine ait birşeymiş gibi hissetmek gerekir.
Benim paraya hırsım yoktur, ama ne de olsa, elime beş on kuruş geçti mi yüzüm güler.
Türkiye’nin ana halkı köylüdür, üstelik bu halk yürekler
acısı bir yoksulluk içindedir, elbette Türk yazarları
onu tanımalı, sevmeli, dramını yazmalıdır; yazmalıdır
ama, Devrim öncesi Rusya’sının halkçılık (narado-
voltsy) hareketinden ne farkı vardır bu halkçılığın?
Mujiği sevecek misin, sev, onu yüceltmek mi istiyorsun, yücelt, ama unutma ki köylü toplumsal anlamda bir kere dağınık, İkincisi gerici, üçüncüsü bilinçlenmeye, en elverişsiz (ilkel bir üretime bağlı olduğu için) bir “zümre”dir; sosyalizmin babaları böyle demişlerdir bunu.
Daha kimbilir hanilerde yazmışımdır: Romancı, romanını “bir şeyler anlatan lâf dizisi” olmaktan çıkarmadıkça, çağdaş çizgiyi yakalayamaz diye!