Son cümlenin naifliği...
“Size kişisel ilişkilerimizi bütünüyle sona erdirmeyi öneriyorum. Ben bundan bir şey yitirmem. Çünkü size duygusal açıdan çoktandır daha önce yaşanmış hayal kırıklıklarının etkisiyle pamuk ipliğiyle bağlıydım” (Freud)
Sayfa 49 - Destek YayınlarıKitabı okuyor
«Tövbe edin! Tövbe edin!» diye haykırdı Yunus’un oğlu.
O günden sonra balıkçı kayıkları ve Genasaret Gölü çocuk için büyük gelmemeye başlamıştı.
Son zamanlarda ben
"Sonumu getir ama ilk ve son kez duyur bana sesini."
Sayfa 308Kitabı okuyor
Zihni Yakup’un merdiveni gibiydi, üstüne İsrail’in bütün kaygıları ve ümitleri durmadan inip çıkmıştı.
Magdalena’nın fahişeliğe düşmesine sebep benim;
Beytanya’dan geçtik, az kalsın boşuna Lazarus’u öldürecektik;
Güneye doğru kıvrılarak uzanan İdumea Çölü pars sırtını andırıyordu.
Ey, dinle, hayatın son sözü şudur ki sana
Her mecnun yine de bir çöl bulur kendine
Şunu sakın unutmayın: tek önemli an vardır, o da şu andır. En önemli an şimdidir çünkü gücün bizde olduğu tek andır. En gerekli kişi o an kiminleysek odur çünkü kimse bir daha başka biriyle görüşüp görüşemeyeceğini bilemez. Ve son olarak yapılması gereken en önemli iş iyilik yapmaktır çünkü insanın dünyaya gelişinin tek amacı budur.
Zira, bu ölüm haberleri, devam eden ve edecek olan zamanın, ölene, bir gazete sütunundan son olarak gönderdiği bir nevi selam değil midir?
Sayfa 12 - 2023, Everest YayınlarıKitabı okuyor
Atsız ile Ahmet Muhip arasındaki kalem kavgası bir davaya da yol açmıştır. Olay şöyle gelişir: Orhun dergisinin birinci sayısında (05 Kasım 1933), "Türk Tarihi Üzerinde Toplamalar” başlıklı yazısının girişinde Atsız, Türk Tarih Kurumu tarafından hazırlanan ve liselerde okutulan dört ciltlik tarih kitabını tenkit eder. Atsız'ın tenkidine karşı Ahmet Muhip (Dıranas) Hakimiyeti Milliye gazetesinde "Orhon” başlıklı bir yazı yazar (21 Kasım 1933). Atsız'ın cevabı gecikmez: "Haddini Bil!" (Orhun 3, 5 Ocak 1934). Buna karşı, 13 Ocak 1934 tarihli Hakimiyeti Milliye'de Ahmet Muhip'in verdiği cevap hakaretamiz ifadelerle doludur: "pasaportsuz, megalomaniye müptelâ, mütereddî süje, yel değirmenleri muzafferi, ahmak kafa, meczup, gülünç, maskara” (Akgöz 2016: 28-34). Bunun üzerine Atsız, gazetenin başyazarı Falih Rıfkı, neşriyat müdürü Naşit Hakkı ve yazı işleri müdürü Ahmet Muhip aleyhinde hakaret davası açar. İlk duruşma, 20 Mart 1934'te İstanbul Birinci Ceza Mahkemesi'nde görülür. Falih Rıfkı ile Naşit Hakkı Bey hakkındaki dava, mebus oldukları için tefrik olunur. Sekiz oturum süren davanın 10 Haziran 1934'teki son duruşmasında Ahmet Muhip altı ay hapse, 100 lira ağır para cezasına mahkûm edilir. Ahmet Muhip'in açtığı karşı dava ise duruşmaya gelmediği için düşürülür (Orhun 8, 23 Haziran 1934: 148; Akgöz 2016: 34-37).
Ait olunan yaş grubunun işaretlenmesinden de nefret ediyordu. Son derece çekici
olan 30-39 yaş aralığını geride bırakıp çekici olmayan 40-49 grubuna geçmişti artık çünkü. Kırk yaşına ne ara geldiğini anlamamıştı. Otuz sekiz, otuz dokuz yaşına geldiğini fark etmişti de kırk yaşına geldiğini fark etmemişti.
