(Daemon dan son bölüm)
Weather Dağı'nda gerçekten çok boktan bir durumdaydık. Bunun hakkında düşünecek vakit yoktu gerçi. Kat' in dehşetini hissedebiliyordum, ve o benim bir numaralı endişemdi. Devam etmek için ona ihtiyacım vardı.
"Her şey yoluna girecek. Çıktık sayılır. Bu işi başardık."
Gülümsedim, ve karşılık olarak onunda dudakları kıvrılınca göğsümdeki kahrolası organ sıkıştı.
"Söz veriyorum, Kedicik."
Bu tutmak uğruna her şeyi yapacağım bir sözdü.
İnsan soyuna soyuna deriye varır, onura, öz saygısına varır. Bunları yüzmek, koparıp atmak, güçtür ya, soyunmayı yürekten benimsemiş kişi, sırası geldiğinde, bu son adımı atmayı değer bellediğinde, ölmesini bilir. Ne ki, bir tek kez yapılabilecek bu işi, böyle bir eylemin değerini anlayacak kişiler karşısında yapmak ister. Yanılır da, sırası geldi diyerek, olmayacak bir yerde girişirseniz bu işe, acı bir masal olur çıkarsınız.”
Bilge Karasu /Göçmüş Kediler Bahçesi ,.
Bahtsızlığım yüzünden Tanrı'yı suçladığım anlar oldu. Yardımı için yalvardığım, umutsuzluk içinde ona seslendiğim. Ve ondan yardım gelmeyince ona kahrettim. Oysa Tanrı'nın suçlanmaması gerektiğini öğrendim.
Toplama kamplarında insanın insana uyguladığı zulümle ilgili bir soruyu hatırladım. Soru soruldu: "Söylesenize, Auschwitz'de Tanrı nerdeydi ?"
Ve yanıt geldi :"İnsan nerdeydi ?"
Sayfa 78Kitabı okudu
Bizi Kara mizah ayakta tutuyor."Kötü haber, evinin top mermisiyle yarı yarıya yıkılıdığı. İyi haber, evini CNN de görebileceksin."
Her akşam dinlediğimiz radyo istasyonu bile yayınına aynı cümleyle başlıyor: "Radyoları için hala pili bulunan siz üçünüze iyi akşamlar..."
Sayfa 89Kitabı okudu