Bu son satırlarım şimdi,
Vedayla biten umutla var olan
Ve elveda diyorum,
Sokaklarında gezdiğim bu şehre...
Yıldızlara Dair
Bu son satırlarım şimdi,
Vedayla biten umutla var olan
Ve elveda diyorum,
Sokaklarında gezdiğim bu şehre...
Özle benim gibisini,
Özle güzel şehrim,
Bir gün tekrar gelebileyim diye sana...
/İstanbul/
Sayfa 80 - Vedayla biten umutla var olan satırlar şiirinden bir kesit
Alfabesi bozuk satırlarım
Sahipsiz bir kentin
Alfabesi bozuk satırlarında yaşıyorum seni
Bu şehirde kimse kalmamış ki
Koca şehir içimdeki boşluk sanki
Kaldırımlar yokluğunu anlatıyor
Duvar boyaları ise terk edilmişliği
Yollar sensizliğe götürüyor
Her adımda yokluğuna yaklaşıyorken
Kendimden sensizce uzaklaşıyorum
Ben uğruna ölüyorken
Sen yaşamazlıktan geliyorsun
Sana aşk misali tapıyorken
Sen tüm inançlarımı yok ediyorsun
Ve bunlara ayrılık süsü veriyorsun
Susuyorum sanki büyük bir meziyet gibi
Bakışlarıma çarptığında sen de susuyorsun
Oysa son bir şey demeni beklerken
İçimdeki sessizlik çığlık atıyor
İçinden geçerken
Tüm şehir birden ayaklanıyor
Ben sensizliğime kapaklanırken.
Sayfa 60Kitabı okudu
Ben Tanrı Olsaydım
Altan için o gün odasında başucunda beklemek, kaderin son ilmeği olmalıydı. Anlındaki iki satırın ne kadar noktaları virgülleri varsa gözyaşıyla koyuyordu. İsminin yazılmış olduğu çekmecenin kenarından sarkan kâğıdı fark edip alakasız şekilde uzanırken, ilk kelimesi ilişiyordu gözüne. Hayatın acımasızlığı işlenmişti satırlara. Nur’un, Altan her bahçeyi düzenlediğinde söylediği sözler dökülmüştü satırlara.
“Ortancalarımıza iyi bak!
Ellerim satırlara dolaşıyor yazarken,
Kelimeler kesiyor nefesimi,
Gözyaşlarım mürekkebimden önce dökülüyor satırlara,
Matem karası yüreğimi döktüğüm beyaz sayfaya.
Koca bir yük var omuzlarımda şimdi,
Ağırlığımın milyon katı,
Ağız dolusu küsüyorum her kim varsa.
Çaresizlik değil satırlarım,
Çaresini bulmuş ki sitem edebiliyorum,
Sevmelerimi urganda sallandırıyorum,
Sevilmemi tebessümün şımartıyor.
Yanaklarımda al renkler,
Boynuna sarılsam,
Kollarımdan çekiniyorum,
Okuyamamışım meğer yüreğimdeki seni.
Ruhumu teslim edeceğim urgan bile kızgın bakıyor,
Gitmeleri anlamayacak kadar cahilim şimdi,
Kalmalarım, mükâfatında kayıp,
En çok da sen kızma ne olur,
Ölüm sessiz düşer bedene biliyorum.
Bu defa ikimiz de haberdarız birbirimizden.
En çok da sen affet beni…
Kardeşim Altan.”
Az Kitap
Bilinmeze doğru gidiyorum. Bunlar benim son satırlarım. Elveda sizler, tüm bu sayfaları birlikte yaşadığım, ruh hastalığına yakalandığımı paylaştığım, kırılmış son vidama, ufalanmış son zemberiğime kadar tüm içimi açtığım meçhul, sevgili okuyucularım, elveda.
Ben gidiyorum.
Sayfa 201Kitabı okudu
Biz
Bilinmeze doğru gidiyorum. Bunlar benim son satırlarım. Elveda sizler, tüm bu sayfaları birlikte yaşadığım, ruh hastalığına yakalandığımı paylaştığım, kırılmış son vidama, ufalanmış son zembereğime kadar tüm içimi açtığım meçhul, sevgili okuyucularım, elveda. Ben gidiyorum.
Sayfa 201 - İthakiKitabı okudu
Bunlar son satırlarım. Elveda tanımadığım, hep sayfalar aracılığı ile bağlantı kurduğum, son vidama, son bozuk telime kadar içimi açtığım sevgili okuyucularım.
Satırlarım son defa senin hatırına,hatırana...
Bilinmeze doğru gidiyorum. Bunlar benim son satırlarım.
ekho hatırlanmak istemiş
Yüreğe kök salan ruhlar var,her deniz kendi yıkıklığıyla göğün altında.Yansımalar nüksettikçe dalgalar hiddetle kayalara çarpıp nergisleri kıyıya bırakıyor.Bir sonbahar günü avuçlarımın arasına almışım birini,kurumuş sandıkların içinde;her parçası dağılmış diğerinden ötekine.Solmuş,renklerini yansıtmış yüzüne.Yankılarıma dokun,beni unut,nergis
