Bugün okuduğum bir yazı. Önemli notlar...
Hayatımda gerçekten önem verdiğim bazı hususlar
1.Bir dizi ve film bugünün şartlarında bize ne kadar temiz gözükse de aslında Rabbimizin rızasına uygun olmamasından dolayı asla hiçbirine güzel dememeyi ve kimseye önermemeyi nasihat etmişti hocam...
2.Açık veya kapalı olsun kendini paylaşan kardeşlerimizin fotoğraflarını beğenmiyorum Çünkü her beğeni onların fotoğrafın çok daha fazla kişinin görmesini sağlayacak hem de o kardeşimin bir yanlışını desteklemiş olacağım
3.Sokakta çektiğim bir fotoğrafa kadar koyacağım hiçbir resimde Özellikle açık kardeşlerimizin saçının bile çıkmamasına dikkat ediyorum. Evet normalde açık olabilirler ama neden onları benim vesilemle 1 kişi daha fazla görsün ki?
4.Özellikle ahlakı açıdan uygun olmayacak şekilde hanımları sergileyerek reklamlar yapan bunu metro gibi yerlere asan veya özellikle bir çorap markası gibi dükkanına asan hiçbir yerden mecbur kalmadıkça alışveriş yapmıyorum.
5. Gördüğüm bir yanlışı yorum alarak değil özelden güzel bir üslupla kendimin de hatalarının çok olduğunu belirterek ve karşımdakinin benden belki Allah katında çooook daha iyi olabileceğini bildiğimi ve asla yadırgayarak söylemediğini belirterek nasihat etmeye çalışıyorum...
6.Dışarıda yemek yemek istediğimde helal sertifikası olup olmadığını soruyorum
7.Son nefeste kimin ne olacağını bilmediğimizden asla ama asla kimseyi kınamıyorum.
Artık söz sarhoş edemiyor beni, ne başkasının ki, nede kendiminki.
Nazım Hikmet, Son Otobüs.
bekledikçe tükettiğimiz bir ömür
sahi nedir beklediğimiz
peki teminatı var mı geleceğinin
erişeceğinin beklediğine
yarına erişmek için yaşıyoruz günü
gün bugün değil bizim için
peki her gün, yarını değil miydi dünün
beklememeyi öğrendim Vildan
her nefesimi
son nefesimmişçesine veriyorum artık..
Dün bi kızla aynı anda otobüsten indik. O mahalleye kadar sakince dümdüz yürüdü. Ben ağaçtaki yaprakları kopardım. İki tane kedi kovaladım. Bir kediden kaçtım. İki defa takıldım. Az daha düşüyordum. Oynayan çocuklara laf attım. köpek görünce bağırdım. En son koşarak eve girdim
Mutlu ve mutsuz anlarda ortak bir sabırsızlık vardır, bilirsiniz. Beklemeye tahammülümüz yoktur, ne olacaksa olsundur iyi veya kötü. Hâlbuki belki yıllarca bir dert çekmişizdir ya da bu mutlu son için ne mutlu günleri geride bırakmışızdır. Belki de ertelemişizdir hep; dur bakalım demişizdir, yarın olsun, bayram olsun, bir uyuyalım, uyanalım... Appelfeldʼin bir kitabında geçer: “`Daha fazla bekleyemem, vaktim yok,`dedi. `İnsanlar sonsuza dek zamanları varmış gibi uyuyorlar.`” Hiçbir şey sonsuz değil sevgili okur. Bu bakıma sabırsızlanmakta haklıyız.
(Alıntı)
Madem ki kırık bir şarkının son güftesiydim
Neden yarım bırakıp gittin..
Bir yangının külünü yeniden yakıp geçtin..
