Nobel edebiyat ödüllü Herta Müller’den, faşizmin gölgesinde yaşayan ve yaşananlara dair sarsıcı bir roman: Keşke Bugün Kendimle Karşılaşmasaydım. Müller, sorguya çağrılır adsız kahramanıyla birlikte okurunu uzun bir tramvay yolculuğuna çıkarıyor ve camın dışında akan manzara, bütün bir yaşamın dökümü halinde sayfalara yansıyor. Tramvay hattın üzerinde dümdüz ilerlese de dünya yavaş yavaş rayından çıkıyor ve bir kadınla bir erkeğin arasındaki en kısa mesafe, sonsuzluğa uzanıyor.Kitabı okumadan önce Müller’in hayatı mutlaka bilinmeli hatta edebi yönüyle ilgili de birikim sahibi olunmalı diye düşünüyorum.Keşke Bugün Kendimle Karşılaşmasaydım Müller'in okuduğum ilk kitabıydı onu daha çok sevdim.
"Sırf sevdiklerim, tam da onlara tahammül edemediğim anlarda kendi mutsuzluklarıyla yüzleşmesinler diye ne çok yalan söylemem ya da çenemi tutmam gerekmişti. Duyduğum nefretin sonsuza dek sürmesini dilediğimde tiksinti onu yumuşatıyordu. Bir adım sevgiyle kendime yönelttiğim onca suçlamanın arasında yeni bir nefreti buyur ediyordum. İş başkalarını sakınmaya geldi mi sağduyum her zaman yetişmişti. Kendi mutsuzluğum söz konusu olduğundaysa asla."
Sefaletimiz Korkunç..
Madde, kazanını patlatıp fışkıran kızgın ateşten bir mayi halinde alemde zaferini ilan etmekte;
Fabrika bacasının sanki delmek ve yıkmak istediği göklerden rahmet bekleyen kalpler perişan, feryat etmekte;
Hiçbir zaman doymayacak midelerden fışkıran ihtiraslar sefalete sefalet katmakta, yeni yeni
"Hayır, hayır! Ben, Zacharius Usta, ölemem; çünkü zamanı ben düzenlediğime göre, zaman da benimle birlikte son bulur! Dehamın onu çekip çıkardığı o sonsuzluğa geri döner ve hiçliğin dipsiz kuyusunda ilelebet kaybolur! Bu kâinatın, onu kanunlarına tabi kılan Yaradan'ı nasıl ölemezse, ben de ölemem! Onun eşiti haline geldim, gücünü
Aşk ve Kayboluş
Tercihlerimiz ya da bu tercihlere yönelik olan tutkumuz ve merakımız bizi çoğu zaman yanıltabilir. Ama yine de her şeye rağmen onca ihtimale karşı merakımız ve tutkularımız bizi içine hapseder, bir annenin evladına karşı olan özlemini ve sevgisini aşkına tercih etmesi, bu tercihin sonunda kaybettiklerine ya da hiç bir zaman kazandığını düşündüğü şeylerin var olmadığını anladığı an yaşadığı derin boşluklar...
Anna son derece çekici ve güzel bir kadındı, çoğu kadının ona hayranlıkla baktığı erkeklerin baştan çıktığı kadın, belki de her şey güzel ve hür olmakta değildi. Önemli olan o güzelliğin ve özgürlüğün içinde mutlu olabilmekteydi ama Anna bunlara sahip olsa bile mutluluğa sahip olamadı. Kuşkuları, özlemleri, istekleri ve acıları ona deli gibi acı çektirdi. Aşk güzel şeydi mutluluk vermeliydi ya da biz öyle olduğuna inanmak istedik, ihanetin olduğu yerde aşk temiz kalabilir miydi, yoksa kirlenmiş paslanmış ucuz bir duyguya mı dönüşürdü? Daha bir çok soru ve kayboluş ile birlikte doğru olduğunu düşündüğü şekilde sonsuza denk kayboldu. Peki ya tercihleri farklı yönde olsaydı ne olabilirdi? çözüm sonsuzluğa gitmekte miydi?
İMPARATOR
KILIÇLARIN ÇARPIŞMASI
Son... Asılı kalmış tüm aşkların sükunetini ruhuyla kalbimize üflerken; son bir şarkı, son bir görev ve nefeslerin ardındayım.
Ne sona karışmak ne de sonsuza uğurlanmak istemeyen benliğim için fazlasıyla buruk ama onurlu bir kitabı solumda taşımaktayım.
Gözyaşlarımı tutamadığım ve tam bugün kaybımın ikinci
Olduğun şey ol..
"Hayat yalnızca şu anda var ve şu anda sonsuz ve sonsuzdur. Çünkü şu an sonsuz derecede küçüktür; biz onu ölçemeden yok olup gitmiştir ama yine de sonsuza dek var olmuştur... Kendinize inanabilirsiniz. hayatla ve onun ebedi Şimdi'siyle uyum içinde değilsiniz; ama olamazsınız, çünkü siz hayatsınız ve Şimdi varsınız."
