Uzun zamandır beni ağlatacak bir kitap okumak istiyordum.
Hiçliğin Kıyısında son sayfaları ile bunu başardı. Ve ben bunu hiç beklemiyordum. Şaşırdım açıkçası. Çünkü çerezlik diyebileceğim nitelikte bir kitap kendisi.
İnsanı içine çekecek müthiş bir konusu yok. Yazarın kalemi doyum yaşatacak cinsten de değil. Dolayısıyla okurken yoğun herhangi bir sevinç, öfke, hüzün vs. de hissetmedim. Buna rağmen son sayfalarda ansızın ağlamaya başladım. İyi geldi yalan söylemem,, Bunun için teşekkürler Jessica. Gözyaşlarımdan haberin olmasa da, sana ulaşmasını istediğim bazı cümlelerim var. Özellikle son bölüm hakkında. Şimdi burada sinirime hakim olup yazmayayım ama bunlar umarım kendisinin rüyasında belirir ya da zihninde herhangi bir anda yankılanır. :) Beni kalpten götürmeye hakkı olmadığını düşündüğüm için cümlelerim bir hayli ağır, kusura bakmasın.
Her neyse şaka bir yana (gayet ciddiydim) kitabın bana göre tek artıları, içinde bahsi geçen birkaç şarkı ve Andrew. Şarkılar gerçekten çok güzel. Andrew ise okuduğum en ince düşünceli, anlayışlı karakterlerden biri. Bunu söylemem gerek. (Yoksa biraz kırılabilir.)
Bunlar dışında, Sonsuzluğun Kıyısında diye bir devam kitabı olduğunu da burada öğrendim fakat okumayı düşünmüyorum. Çünkü dediğim gibi pek zevk almadım. Yazarın kalemi benlik değil. Ayrıca yetişkin içerik de rahatsız edici boyutta...
Eğer illa okumayı düşünüyorsanız bunları bir değerlendirin derim. ^^
Fernando Pessoa ile edilen sohbetlerin yansımaları olacak.
Kitap hakkında çok güzel şeyler yazılmış, hepsini teker teker okuyup ve kitap analizi için ya bir şeyler ilave etmeliyim dedim ya da zaten güzel kitapların betimlemelere, övgülere ihtiyacı yoktur deyip
