“Fazla tevazuun sonu vasat insandan nasihat dinlemektir.”
Fazla tevazuun sonu vasat insandan nasihat dinlemektir.
Bende bir tevazu hastalığı varmış bir aydınlanma yaşadım. Ama atalarımızın hakkını vermek lazım ki fazla tevazunun sonu da vasat insandan akıl dinlemeye çıkıyor.
Bunun üniversitede ortaya çıktığını düşünüyorum. İnsan belli bir standartın üstünde yetiştirilince ve başka türlüsünü bilmeyince dışlanabiliyor. Özellikle maddi durumu iyi olan kişiler
Vasat hayatlarımız var bizim de. Şık profil fotolarımızın altına gizlediğimiz vasat kimliklerimiz, vasat arkadaşlıklarımız, vasat sohbetlerimiz var. İtimadımız kendimize. Her sohbetin sonu aynı cümleyle ''Haftaya bir görüşsek ya, tamam anlaştık, haftaya haberleşiyoruz'' Yalan. O hafta gelmiyor. Gelmeyecek de. Vasat oyuncularız. Arka direğe astığımız top ağlarla buluşacak sanıyoruz. Buluşmayacak. Beklediğimiz pas gelmeyecek. Vasat maçlar seyredip vasat yorumcuların vasat buldukları futbolcuları konuşuyoruz. Ha diyeceksin sonunda ne oluyor? Ne olacak, top dönüyor, yine Almanlar kazanıyor.
“Fazla tevazunun sonu vasat adamdan nasihat dinlemektir.”
İbn-i Haldun
Siyaset Bataklığı
İnsanlara saygı duyup onları eleştirmediğiniz zaman bir süre sonra kusursuz olduklarını zannedip, sizde kusur bulma hakkını kendilerinde görürler. İbn-i Haldun haklı; “Fazla tevazunun sonu, vasat insandan nasihat dinlemektir.” Her şey gibi, tevazunun fazlası da zararlı. Unutma.
Nuri Bilge diyor ya hani; “Mütevazılık falan hiçbir zaman gerçek bir üst değer olamamıştır bizde. Bir ortamda mütevazı olmaya kalkarsanız saygı hemen azalmaya başlar hissedersiniz.” Fazla tevazunun sonu vasat adamdan nasihat dinlemektir. Ve bu, insanın kendine saygısızlığıdır.
Fazla tevazunun sonu vasat insandan nasihat dinlemektir.
İbn-i Haldun
“Fazla tevazunun sonu vasat insanlardan nasihat dinlemektir.”
Sayfa 72Kitabı okudu
Kitabı az önce bitirdim, çok güzeldi. Aslında çok dalgalanmalı geçti, kitabın kapağı çok çocuksu (vasat) durduğundan beklentimi düşürmüştüm aslında (genelde bu tarz kapaklardan güzel kitap çıkmıyor, sözüm meclisten dışarı) Kitap ilk çok klişe başlamıştı, ana karakter fazla sinir bozucu bir tipti fakat daha sonrasında ilerleyiş, karakterlerle birlikte güzelleşti. Yazarında en son notlara yazdığından anladığım kadarıyla sonu bu şekilde planlamamıştı, plananandan daha güzel olduğu kesin ama :)
Kitapta Daniel nedense bana 
Bin Öpücük kitabındaki erkek karakteri anımsattı. Tam kafayı rahatlatacak hafif güzel bir kitaptı...
“Fazla tevazunun sonu vasat insanlardan nasihat dinlemektir.”