Sosyalizm
Üç çeşit despot vardır hayatta: Bedene zulmeden despot, ruha zulmeden despot ve her ikisine birden zulmeden despot. İlkine Prens, ikincisine Papa, üçüncüsüne ise halk denir. Prens eğitim görüp terbiye edinmiş olabilir. Pek çok prens böyledir. Ancak prensin olduğu yerde tehlike vardır. İnsanın aklına Verona'daki o acı şölende Dante geliyor ya da Ferrara'da tımarhane hücresindeki Tasso. Nihayetinde sanatçının Prenslerle yaşamaması en iyisidir. Papa da eğitimli, terbiyeli olabilir. Pek çok Papa eğitim görmüştür; kötü Papalar da öyle. Kötü Papalar güzelliği iyi Papaların düşünceden nefret ettiği kadar tutkuyla sevmiştir neredeyse. Yok, ikisinin tutkuları eşittir. Papalığın şerrine çok şey borçludur insanlık. Papalığın hayrının ise insanlığa büyük bir borcu vardır.
Eskiden insanların elinde işkence sehpaları varmış. Şimdiyse basın avuçlarının içinde. Bunun bir gelişme olduğu muhakkak. Yine de neresinden bakarsanız kötü, yanlış ve moral bozucu bir gelişme. Birisi -Burke müydü?- basının dördüncü güç olduğunu söylemişti. Bu o zamanlar şüphesiz doğruydu. Ancak şimdi basın tek güç.