Derken sade, akademik bir kapağı olan o kitabı görüveriyorum.
Michel de Montaigne’in Denemeler’i.
Adeta küle dönüyorum. Hatta kendi kendime, yine onun yanındaymışım, bir parçamız sevdiğimiz kitapların içinde yaşamaya devam ediyormuş gibi kızımın adını söylüyorum. Kitabı alıp gelişigüzel bir sayfa açarak bir cümle okuyorum –“Hafızamıza en çok unutmaya çalıştıklarımız kazınır”– ve olası gözyaşlarının hücumunu hissediyorum.
Sayfa 268
Dünya havası kaçan bir balon misali büzüşüyormuş gibi; klostrofobik bir his veriyor bana bu durum.
Sayfa 267
Okur Takip Önerileri
Resmimiz fotoşoplanmamış ya da filtrelenmemişse çirkin hissediyoruz.
Sayfa 267
Kağıdı kokluyorum. Kokuyu elde etmek için kullanılan bitkileri düşünüyorum. Doğadan ne kadar koptuğumuzu. Şişeleyip üstüne “vahşi” yazmadan önce doğaya neler yaptığımızı.
Sayfa 266