"Birisi kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve kanamaya başlıyor yeniden oluk oluk.. Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıyor.
Oyüzden değil mi içimizi tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta gergin ve tedirgin dolanmalarımız?
-Anlatsam
Bazı kitaplar yeniden okunmayı hak eder..
Bu kitabı yeniden okumak bu yıl edebiyatla yaptığım yazısız sözleşmenin en değerli maddelerinden biri oldu.Neyi niye sevdiğimi yeniden hatırlamak bana çok iyi geldi.
İlk okuduğumda hemen her odasından başka bir Auraliano çıkan ve adları bir örnek onlarca karakterin sürekli akıp değişen dünyasını takip etmek yorucu gelmişti.Bu sefer ipleri
Yüreğini kolla, ölmeden çürüyorsun.
Daha önce yarım bıraktığım bu kitabın ikinci defa elime alıp son sayfasını kapattığımda anladım neden Nobel Edebiyat Ödülü aldığını. Yüzyıllık Yalnızlık, ödül aldığı için değil toplumsal gerçekliğin büyülü bir kalemle yazılarak yarattığı çok katmanlı evreni edebi bir hazla buluşturduğu için okunmalı bence.
Gabriel Garcia Marquez’in ‘Kırmızı
Yüzyıllık Yalnızlık
Yazarla tanıstığımız ilk kitap.Uzun zamandır kitaplığımda okumam için sırasını bekliyordu.Hani her şeyin bir zamanı vardır klişesi olur ya gerçekten her şeyin bir zamanı varmış.İyiki okumak için bu kadar bekletmişim.Kitabı okumasi gerçekten zor,bu yüzden çok kez yarım bırakılmış.Bir ara bende gerçekten yorulduğumu ve cok
"Soyun atası ağaca bağlanır, sonuncusunu da karıncalar yer."
Kitabın son sayfalarında yer alan bu cümle kitabı genel olarak özetleyen bir cümle aslında.
Çılgınlıklarından ağaca bağlanan José Arcadio Buendia ile başlayan ve doğuduğu gün karıncaların parça parça ettiği domuz kuyruklu Aureliano ile biten bir soy ağacının hikayesidir Yüzyıllık Yalnızlık. Bu kitapta uzun uzun ömürler, ölüp ölüp dirilenler, domuz kuyruklu bebekler, geleceği önceden sezenler, uçarak cennete gidenler ve daha birçok olağanüstü durumlar yer alıyor. Ama bu olağanüstülükler Marquez'in kendi kitabını tanıtırken söylediği gibi keyifle ve bu durumlara hiç şaşırılmadan okunuyor. Kitap birkaç nesli anlattığı için biraz karışık olabilir bu yüzden büyük bir dikkatle ve kafa karışıklığı hissedildiği anda kitabın başında yer alan soy ağacından yardım alınarak okunmalı. Kitabın sonu kitaba yaraşır şekilde bitmiş bu yüzden sonunu ekstra beğendiğimi söylemeliyim.
(Eleştireceğim ve beni rahatsız eden yanı, kitabın çarpık ilişkilere çok fazla yer vermesi.)
Kitabın ilk kısımlarında her şey iyi gidiyordu ama ilerledikçe devreler yanmaya başladı. :) Soy ağacı, dallanıp budaklandıkça karışmaya başladı. İsim kalmamış gibi hep aynı ve benzeri isimleri kullanmış yazar, demeyeceğim çünkü kitabın sonlarına doğru neden böyle bir yol izlediğini anlıyoruz. Arcadio'nun soyundan gelenlere Arcadio ismini verirken Aureliano'nun soyundan gelenlere de Aureliano ismini vermiş yazarımız. Zaten kitabın sonunda "Soyun atası ağaca bağlanır, sonuncusunu da karıncalar yer." diyerek laneti özetlemiş.
Uzun uzun içerikten bahsetmeyeceğim çünkü o büyüyü bozmak istemiyorum.
Bu kitabı öneririm ama ensest ilişkiler yumağına değil de kitabın vermek istediği mesaja odaklanarak okumanızı öneririm.
