"Soyun atası ağaca bağlanır, sonuncusunu da karıncalar yer."
Kitabın son sayfalarında yer alan bu cümle kitabı genel olarak özetleyen bir cümle aslında.
Çılgınlıklarından ağaca bağlanan José Arcadio Buendia ile başlayan ve doğuduğu gün karıncaların parça parça ettiği domuz kuyruklu Aureliano ile biten bir soy ağacının hikayesidir Yüzyıllık Yalnızlık. Bu kitapta uzun uzun ömürler, ölüp ölüp dirilenler, domuz kuyruklu bebekler, geleceği önceden sezenler, uçarak cennete gidenler ve daha birçok olağanüstü durumlar yer alıyor. Ama bu olağanüstülükler Marquez'in kendi kitabını tanıtırken söylediği gibi keyifle ve bu durumlara hiç şaşırılmadan okunuyor. Kitap birkaç nesli anlattığı için biraz karışık olabilir bu yüzden büyük bir dikkatle ve kafa karışıklığı hissedildiği anda kitabın başında yer alan soy ağacından yardım alınarak okunmalı. Kitabın sonu kitaba yaraşır şekilde bitmiş bu yüzden sonunu ekstra beğendiğimi söylemeliyim.
(Eleştireceğim ve beni rahatsız eden yanı, kitabın çarpık ilişkilere çok fazla yer vermesi.)
