Khaled Hosseini okurken öyle hissettirdi ki,
Afganistan'ın farklı yerlerinde yaşanan olaylar ve insanları bir araya getirişi çok etkileyiciydi.
Romanda Meryem'in Nana'yı kaybettikten sonra hiç yüzünün gülmemesi beni çok üzdü. Ah Meryem annenin sözünü dinleyip babana hiç gitmeseydin, Leyla keşke Tarık'ın arkasından gitseydin gibi düşünceler yedi bitirdi. O kadar içinde yaşattı roman.
Savaşta kaybedilen onca insanın, arkasında kalanların yaşadıklarının, çocukların savaş sebebiyle psikoljilerinin etkilenmesinin, kadınların gördüğü değerin, kız çocuklarının küçücük yaşta kendilerinden yaşca büyük insanlarla evlendirilmesinin, hükümetin evde yaşanan sıkıntılar sadece evdekileri ilgilendirir düşüncesiyle adaleti sağlayamayışının her biri ayrı ayrı duygulandırdı.
Bu romanı okurken Atam'ı da rahmetle andım.
Sen bu ülkenin başına gelmiş en güzel şeysin. Çoğu ülkede yıllar önce kadına değer verilmezken senin şu güzel sözlerin aklıma geldi: "Ey kahraman Türk kadını sen yerlerde sürünmeye değil,omuzlar üzerinde göklere yükselmeye layıksın."
