Yine sana kaçtım benliğim
Kafam dumanlı, griliklerle bezeli yüreğim
Pencere pervazına dayanmış sıska bedenim
Durgun, yorgun, dipsiz maviliklerdeyim
Bir kırıntıdan ibaret yaşama ümidim
Eksiksiz yapboz parçalarından oluşuyor bedenim
Tahammül edilecek, sineye çekilecek hiçbir şeyi yok
Yaşamak anlamsız, paramparça bu ruh için
Şimdi karalama vaktidir bu çakma şairin
Elindeki kalem bütün gizlerini ortaya serpiştirmekte
Beynindeki fırtınalar infazını gerçekleştirmekte
Ruhu kalemini kırıp karalamalarına son vermekte
Tutunamayan bu karalayanın tek imzası
Tercihsiz yerleşivermektedir son satırlarda yüzüne
Nar kırmızısı dudaklarındaki acı gülümseme
Gizlemekte bütün gizlerini saye'sinde