Bu sessizlikte kimseye anlatmadığım bir anı düşündüm. Yürüdüğümüz zamanı. Üçümüzün. Ben ortadaydım. Nereye ya da nereden yürüyorduk, hatırlamıyorum. Mevsimi bile hatırlamıyorum. Yalnızca onların arasında yürüyüp sonunda bir yere ait hissettiğimi hatırlıyorum
Sayfa 258
Helen Teyzem'i suçlayacaksam önce babasını, sonra da küçükken onunla oynayan aile dostunu suçlamam gerekir. Ve sonra onunla takılan kişiyi. Ve Tanrı'yı, tüm bunları ve çok daha kötülerini durdurmadığı için. Bunu bir süreliğine yaptım ama sonra kaldıramamaya başladım. Çünkü bir yere varmıyordu, mesele bu değildi ki!
Olduğum kişi olmamın sebebi Helen Teyzem'in bana davranış şekli değil. Her şey biraz durulduğunda bunu fark ettim. Ve bence bunu bilmek önemli. Bu düşünce bir şeyleri bir araya getirip açıklığa kavuşturdu. Beni yanlış anlama başıma gelenler önemsizdi demiyorum. Ayrıca bunu hatırlamam gerekiyordu. Ama doktorumun anlattığı alkolik babaları olan iki kardeşin hikayesindeki gibi. Biri hiç içmeyen başarılı bir marangoz olmuş. Diğeri babası kadar kötü bir alkolik. İlkine neden içmediğini sorduklarında, içkinin babasına yaptıklarını gördükten sonra kendisini bu duruma asla sokmayacağına karar verdiğini söylemiş. Diğeriyse içmeyi babasının kucağında öğrendiğini belirtmiş. Yani sanırım olduğumuz kişi olmamamızın birçok sebebi var ve belki de bu sebeplerin çoğunu hiç bilemeyeceğiz. Ama nereden geldiğimizi seçemesek de nereye gidebileceğimizi seçebiliriz. Yine de bir şeyler yapabiliriz. Ve yaptıklarımızla ilgili iyi hissedebiliriz.
Sayfa 274
Sanırım bir gün çocuklarım olursa ve eğer mutsuzlarsa onlara Çin'de insanların açlıktan öldüğünden ya da bunun gibi şeylerden hiç bahsetmeyeceğim, çünkü bu mutsuz olmalarını değiştirmeyecek. Ve başka birinin çok daha kötüsünü yaşamış olması senin başına gelenleri değiştirmiyor. İyi ve kötü.
Sayfa 275
''Ben birinin vurulduğu kız olmak istemiyorum. Birileri benden hoşlanırsa, gerçekten kimsem ondan hoşlansınlar isterim, akıllarındaki benden değil. Ve bunu içlerinde taşımalarını istemem. Bana göstermelerini isterim ki ben de hissedebileyim. Çevremde ne olmak istiyorlarsa, olabilsinler isterim.''
Sayfa 262
Yalnızca orada bir yerlerde dinleyen, anlayan ve yapabilecekleri halde birileriyle yatmayan insanlar olduğuna inanmak istiyorum. Böyle insanların var olduğunu bilmeye ihtiyacım var.
Sayfa 13
''Bak, Charlie, bile ona sataşan serseriye karşı koydu. Daha ne diyeyim!''
Çocuk gerçekten kıpkırmızı kesildi ve bana baktı. Sonra ablama baktı. Elini kaldırıp ablamın yüzüne sertçe bir tokat attı.Gerçekten sertti. Ben dondum kaldım , çünkü böyle bir şey yaptığına inanamadım.Herhangi birine vurabilecek biri değildi. Ablama vuruncaya kadar temalı kasetler çeken ve kapaklarını kendi eliyle boyayan bir çocuktu. Attığı tokattan sonra ağlaması kesildi.
En tuhafı da ablamın hiçbir şey yapmamış olmasıydı. Sakince ona baktı sadece. Çok garipti. Önüne sevmediği bir balık gelse çıldırırdı, şimdi ise bir erkek ona tokat atıyordu ve o hiçbir şey yapmıyordu. Yumuşak ve nazik davranmaya başlamıştı.Benden odadan çıkmamı istedi, ben de çıktım. Çocuk evden ayrıldıktan sonra. ablam bana 'çıktıklarını' ve olup bitenden annemle babama bahsetmememi söyledi.
Galiba çocuk kendisine sataşan serseriye karşı koymuştu ve galiba bunun da bir anlamı vardı.
Sayfa 25Kitabı okudu
Şöyle bir şey. Sam'in fotoğrafını çektiğinde güzel çıkarsa, bunun nedeninin onun çekme biçimi olduğunu düşünür. Ben çekmiş olsam, güzel olmasının tek nedeninin Sam olduğunu bilirdim.
Sayfa 73Kitabı okudu
Mary Elizabeth gibi bir kızlaysan ona güzel olduğunu değil, kıyafetinin güzel olduğunu söylemeliymişsin, çünkü kıyafeti kendi seçimiyken yüzü değilmiş.
Sayfa 153Kitabı okudu