Zamanın her damlası, sevincin bir ölüm ânıdır, uçuşan her toz zerresi, gömülmüş bir hazzın mezar taşıdır. Şu sonsuz evrenin her noktasına ölüm kendi hükümranlık mührünü basmıştır. Atomların her birinde umutları yıkan şu yazıyı okuyorum: Geçti!
Gözümde canlandı...
Arkasına kadar geldiği halde Suphi haberdar olamamıştı. Çocuğun bütün duyularını işgal etmiş olan seyrin neden ibaret olduğunu görünce fikri üzerine bir "ümit ışığı" düştü. Şu manzara, merhametini davet etti. Hatırasında mutlu bir hayal uyandı. Geçmiş zamanların mutlu hadiselerini hatırladı. Yüreği kabardı. Gözlerinde iki "hasret damlası" belirdi.
İçinden "Zavallı Hasna ... Biz de böyle sevişmiştik!"
Sayfa 16 - İş BankasıKitabı okuyor
Bir su damlası gibi, Fırat'ın, Dicle'nin suyu gibi temiz ve duru yaşamak istedim...
Kirpik ucunda sallanan gözyaşı bir anda düşer, oysa onun ne kadar evveliyatı vardır. Hanımefendi Sabina, ben o gözyaşıyım. Yaprağın ucuna kadar inmiş bir su damlası gibi titriyorum ve düşeceğim ânı bekliyorum.
Sayfa 86Kitabı okuyor
Ego Olimpiyatları
Hayat egonun oyunları ile dolu
Evlilikler, para, iktidar ve güç sahibi olmak hepsi onun oyunları
Sürekli devam eden ve bitmek bilmeyen
Yukarıya çıkmak için mücadele
Örneğin sık sorulan bir soru vardır: “Okuduğum bazı şeyleri hatırlıyorum fakat hangi kitapta okuduğumu bile anımsayamıyorum, neden?” Bu sorunun cevabını vermiş olduk. Okuduğun kitap bir veri kaynağıdır. İşlenmiş bilgi ise senin “ürünündür.” Hangi kitaptan okuduğunu anımsamak öğrenimin maksadı değildir.
Ya da şu şikâyeti sıklıkla duyarız: “Kitap okuyorum fakat hiç aklımda kalmıyor.” Burada da insanlar genellikle akıllarında kalanın ne olduğunu kitabı bitirip düşündüklerinde “Neyi hatırlıyorum?” sorusuna verdikleri cevapla ölçerler. İşin aslı bu sadece bir hafıza sınamasıdır. Oysa öğrenmek böyle değil, küçük bir çocuğun süt içmesi gibidir. Süt nereye gitti? Koluna mı gövdesine mi? Hangi süt damlası hangi eti oluşturdu? Bunları bilmek imkânsızdır. Vakıada gözlenen şey, çocuğun büyüdüğüdür. Kitap okumak da yaklaşık bunun gibi bir şeydir.
