Düşünmeyi, hayal etmeyi unutmuş gibi... Öylece geçip gidiyor. Hem zaman da nedir? Var mı öyle şey!
Sayfa 10Kitabı okuyor
Hiçbir şeyin önemi yoktu, istediği kadar rüzgârlar essin, fırtınalar kopsun, yıldırımlar düşsün. Boşunaydı. İnsanın hayatında bir an gelirdi ki, değerli bildiği ya da öyle diye bellediği bütün ölçüler yitip giderdi. İnsanoğlu bir başına kalakalırdı. Alışılmış düzenden, inançlardan, bağlardan kopmuş, uzaklaşmış... Hayatını yeniden kurar, yeniden bir kişilik edinmeye başlardı.
Sayfa 53Kitabı okuyor
Tabiat bize bir biçim, bir düzen vermiş. Ama insanoğlunun kendisi bir ayrı tabiat, bir ayrı dünya. Kendine göre yasaları var, kuralları, morali var. Duygularını kendi de anlamaz bazen. Anlaması işine gelmez.
Sayfa 68Kitabı okuyor
Alışageldiği hayatın akışı içinde fırlamak, coşmak, kendini aşmak, geçmek mümkün müydü?
Sayfa 76Kitabı okuyor
İkisi de her an yıkılıverecek bir yapının tepesinde, ya da birazcık kımıldasa denizin dibini boylayacak bir salın üzerinde durur gibiydiler. Yıkılmaya ya da batmaya cesaretleri yoktu.
Sayfa 95Kitabı okuyor
Belki sevinçlerle üzüntüler onun içinde de bir bütün olmuştu.
Sayfa 110Kitabı okuyor
Hiçbir şeyin sonunu düşünmemeli yetmezmi başlangıçlar. Bunun da sonu olmayacak. Olmamalı zaten.
Sayfa 98Kitabı okuyor
Dağılmıştı, binlerce, milyonlarca parçaya. Her parçası ayrı bilince sahipti, ayrı hayaller ardındaydı. Her birinin ayrı kişilikleri vardı. Hepsini yeniden birleştirecek gücü yoktu.
Sayfa 103Kitabı okuyor
Belki sevinçlerle üzüntüler onun içinde de bir bütün olmuştu.
Sayfa 110Kitabı okuyor
İnsan, mutluluğu ancak kendi eliyle yakalardı.
Sayfa 115Kitabı okuyor