Düşünmeyi, hayal etmeyi unutmuş gibi... Öylece geçip gidiyor. Hem zaman da nedir? Var mı öyle şey!
Sayfa 10Kitabı okudu
Hiçbir şeyin önemi yoktu, istediği kadar rüzgârlar essin, fırtınalar kopsun, yıldırımlar düşsün. Boşunaydı. İnsanın hayatında bir an gelirdi ki, değerli bildiği ya da öyle diye bellediği bütün ölçüler yitip giderdi. İnsanoğlu bir başına kalakalırdı. Alışılmış düzenden, inançlardan, bağlardan kopmuş, uzaklaşmış... Hayatını yeniden kurar, yeniden bir kişilik edinmeye başlardı.
Sayfa 53Kitabı okudu
Tabiat bize bir biçim, bir düzen vermiş. Ama insanoğlunun kendisi bir ayrı tabiat, bir ayrı dünya. Kendine göre yasaları var, kuralları, morali var. Duygularını kendi de anlamaz bazen. Anlaması işine gelmez.
Sayfa 68Kitabı okudu
Alışageldiği hayatın akışı içinde fırlamak, coşmak, kendini aşmak, geçmek mümkün müydü?
Sayfa 76Kitabı okudu
İkisi de her an yıkılıverecek bir yapının tepesinde, ya da birazcık kımıldasa denizin dibini boylayacak bir salın üzerinde durur gibiydiler. Yıkılmaya ya da batmaya cesaretleri yoktu.
Sayfa 95Kitabı okudu