Kitaba puanımı okuduktan hemen sonra, daha Bronte kardeşler veya romanın türü hakkında pek bilgi edinmeden vermiştim. Bu yüzden değişmeyeceğim. Çünkü yeni edindiğim bilgiler kitabı okurken aldığım zevki değiştirmedi, ama Emily Brontenin hayal gücüne olan saygımı kesinlikle arttırdı.
Pek roman/klasikler ilgisi olmayan birine göre öncelikle kitabı çok akıcı ve kolay okunabilir bulduğumu söylemek isterim. Kitap ismiyle de, yarattığı atmosferiyle de okurken ıssızlık hissini başarıyla yaşatabiliyor. Öyle ki, sıkça bütün sosyal iletişimleri bu mu diye düşündüm okurken. Sorguladığım diğer nokta ise karakterlerin yavanlığı oldu. Bazı karakterlerin bütün ömrü işlenmesine rağmen bir gıdım karakter gelişmesi görmedik. Ha şimdi akıllanmıştır dedikçe eski zarar verici davranışlarla karşılaşmak beni hayli sıktı açıkçası. Düşünmedim de değil psikolojik olarak geliştirilemeyen karakterlerle mi dünya klasikleri arasında yerini aldı bu eser diye.
Sonra Bronte kardeşlerin nasıl izole hayatlar yaşadıklarını öğrendim. Sosyeteye karışmadıklarını, kitapta da bahsi geçmeyen dönemin balolarına, çay ziyaretlerine davet edilmediklerini fark ettim. Belki de ömrünü sadece kitaplarla çevrili geçirmiş bir insanın hiç yaşamadan başka hikayelerden tanıdığı insanlardan aldığı izlenimlerle kendine yeni bir dünya yaratması, ve o dünyanın yıllar sonra hala daha ziyaretçisi olmak istememizi sağladığı için de inanılmaz bir saygı uyandı içimde Emily Bronte'ye karşı.
Tekrar okur musun derseniz hayır, ama okuyup da bu ne yavanlık dediğim için özür dileyesim geldi. Ben meğer denizi hiç görmemiş birinden yüzmeyi bilmesini bekliyormuşum.
