Eserlerimiz yurt dışına en çok "Üç Abdül Dönemi" diye anılan üç sultan döneminde ( Abdülmecid, Abdülaziz, II. Abdülhamid) götürülmüştü.Bunların içinde en çok da II. Abdülhamid ile Osman Hamdi Bey döneminde yağmaya tanık oluyoruz.
Sayfa 50Kitabı okudu
İmparatorluğun son dönemde geçirdiği dönüşüm neticesinde medeniyetçilik, Tanzimat devrinin ideolojisi olarak öne çıktı. “Medeniyet, temeddün, ünsiyet, menûsiyet, teennüs” gibi terimlerle karşılanıyor, Reşid Paşa'dan Sultan Abdülaziz'e, hep onun tarifi yapılmaya çalışılıyordu. Ve ilk seküler kutsallık halesini kuşanmak da, bu kavrama
Sayfa 115Kitabı okudu
Sultan II. Mahmud'un 15 oğlundan sadece iki oğlu Velihad-Şehzade Abdülmecid ve Şehzade Abdülaziz dağdır.
Bu iki şehzadenin soyu Cumhuriyet dönemi ve sonrasında Osmanlı Hanedanı'nı devam ettirmişlerdir.
“Padişahların sarayına en güç gelen şey doğruluktur. Onların çevresini sarmış kişiler doğruluktan hiç hoşlanmazlar.
… Esir milletlerde olduğu gibi Osmanlılar’da da ahlak düşkünlüğü baş göstermiştir.
Halkımız iki bölümdür, birinci bölüm zalimlerden oluşur, ikinci bölüm de zulüm görenlerden. Zalimler sizin gücünüze dayanırlar, zulüm görenler onlardan korkar, şikayet haklarını kullanamazlar.
Milletlerde, ülkelerde düzeni sağlayan şey, özgürlüktür. Onun yerini hiçbir şey alamaz. Cahilliği ve köleliği kabullenen milletler ise hem alçak, hem de hain olurlar. Öte yandan halk cahildir ve tembeldir. Böyle olduğu içinde bir türlü yoksulluktan kurtulamaz.
Padişahım, din ve mezhep insanların ancak manevi yapısına hükmederler. Onlara ahiretin nimetlerini vaat ederler. Milletlerin haklarını belirleyen güçler ise din ve mezhep değildir. Din, dünya işlerine müdahale ederse fayda yerine zarar verir.
…
Maksadım halkın feryadını sarayınıza duyurmaktır.”
Fazıl Paşa (Sultan Abdülaziz Dönemi)
