“Şu dar-ı dünyada en zor şey annesizlik.”
Osmanlı sultanlarının çoğuna dair iyi kötü bir şeyler biliyoruzdur. Kimileri, tarih boyunca yaptıkları ile hala popülaritesini yitirmemiş, televizyon dizilerine, sinema filmlerine ya da kitaplara konu olmuştur ve olmaya da devam etmekteler. Bunlardan birisi de II. Abdülhamid.
İstibdat dönemi ile hafızalara kazınan Sultan II. Abdülhamid, tahttan indirildikten sonra Selanik’e sürgüne yollanmıştır. Ailesi ve hizmetkarlarıyla birlikte yıllarca bir köşkte, bahçeye bile çıkması yasak olan sürgün sultanın o sürgünde yaşadıklarına ve taht sürdüğü süreçte neler yaşadığına daha yakından bakabiliyoruz. Kendisini tedavi etmek üzere görevlendirilen doktor Atıf Bey’in anılarından faydalanarak yazılan eser bize Sultan Hamid’den ziyade insan Hamid’i anlatıyor diyebilirim. Amcası Abdülaziz ile beraber çıktıkları Avrupa seyahatinde, Osmanlı’nın birçok alanda geride kalmış olduğunu fark etmelerinin anlatıldığı kısımları severek okudum.
Dış devletlerin Kızıl Sultan olarak tanıdıkları Sultan Abdülhamid, aslında nasıl biriydi? Neden bu kadar katı önlemler almaya mecbur kaldı? Dış siyasette izlediği yol neydi? Her şeyden önemlisi gelen gideni aratmış mıydı? Pekala aratmıştı. Okuyun.
Sultan Hamid’in kalbini tanımaya hazır mısınız? Buyurun o zaman
#alıntı
“Bu iddianamenin sadece başındaki besmele ve sonundaki tarih doğrudur.”
Kaplanın Sırtında, Zülfü Livaneli
