Vebam
Beynim üzerine binen acı ve endişeyi artık kaldıramıyor... Diye başladığım kaçıncı mektubu yırtıp atışım hatırlamıyorum.
Üzerime çöken sıkıntıyı kaçıncı kez gidermek için kalemi elime aldığımı saymayı bile unuttum.
Ah vebam, hastalıklı bünyem sensiz olmaktan bıktı usandı, bilirim yine cevap vermeyeceksin yazdıklarıma.
Akli dengemi sensiz kaybediyor gibiyim, sen ise izin veriyorsun kahroluşuma.
Aslında ölümden korkuyor değilim, rabbime her yaşım ilerledikçe biraz daha yaklaşıyor olmanın sevincini ta içimin en alt köşelerinde hissetmeye başladım bile.
Fakat seni görmeden ölmenin düşüncesi beynimde karıncaların olduğunu düşündürüyor bir kez daha.
Mektuba başladığım andan itibaren zaten bildiğin şeyleri tekrar ettiğimi fark etim, lakin bu kez bilmediğin bir şey söylemek isterim.
Öyle düşünüyorum ki yokluğunun ne denli zor olduğunu bilseydin, bırakmazdın beni.
Iki gözüm...
Satırlarımı burada bitiriyorken sırtını bana dönmenin üzüntüsünü canı gönülden yaşadığımı belirtmek isterim.
Bir yandan da beni çivi gibi duvara çakan gözlerini özlediğimi söylemem gerekir.
Vebam, benim hastam, cevap vermediğini bildiğim bir mektubun yine sonuna geldim.
Gönlümün en güzel yerine emanetsin...
Hoş'ça kal....
Reader Follow Recommendations