Sessizliğine yenilir insan bazen.
Sustuğu için kendisinden nefret eder, dilinin ardına saklanan korkak sözcüklere düşman olur. Söyleyemedikleri pişmanlığı olur bazen, o pişmanlık bir ateş misali yakıp kavurur içini. Keşke der defalarca. Keşke, geriye sarabilseydim zamanı. Bunun her ne kadar mümkün olmayacağını bilsek de, ömrün her pişmanlık demlerinde, bunu dillendiririz nedensizce.
Zamanın zinhar geriye dönmeyeceğini bile bile. Sonra akıp giden saatlere küseriz kederlice.
SÜMEYYE KOÇ