Kamburu dolayısıyla demeye dilim varmasa da bir çok haksız nedeni içinde bulunduran bir anlayışla sevilmemiş Acibe'nin, ablasının ve annesinin hikayesi.
Yeni bir sayfa okumaya cesaret ettiğim her adımımda içim biraz daha büzülüyor. Altını çizmeye mürekkebim, yanına not almaya kelimelerim yetmiyor bir noktadan sonra. Yarım kalan aşklar, hiç sevilmemiş evlatlar, her gün söylenen yalanlar ve otuz beş yılda yavaş yavaş sönmüş bir ışık.
Ben bu kitaptaki sevgisizliğe hiçbir şekilde hak veremedim. Tamam, dedim. Senin de hikayen böyle acılar barındırmış ancak değer miydi, dedim her seferinde. Küçük bir çocuğu kendisinden büyük bir yalnızlığa mecbur bırakmaya değer miydi? Sen dayanamamışken kardeşini o insanların eline öylece bırakmaya değer miydi? Bir ömürlük ziyana hiç değmiş mi?
Bir oturuşta okuyacağım kadar akıcı, bırakıp derin bir nefes alma ihtiyacı hissettirecek kadar acı doluydu kitap benim için. Acibe'nin kamburunun dayanamayacağım ağrısını hissettim ben. Annesi gibi bir dilek diledim ona. Keşke güzel olsaydın, dedim. Bana güzelsin ama keşke onlara da güzel olsaydın, dedim. Ben dedim, ben üzüldüm, ben dahil oldum.
Nefis bir kitap bana göre, tekrar okumaktan ve tekrar hissetmekten gocunmayacağım bir macera. Ellerinize sağlık♡
