Ayşe Akgün

Dünyanın öbür ucuna yürüsem de kasabalar kasaba,şehirler şehir,insanlar insandı.Ve bunca ayrılığa rağmen,insanlar hep,insanlar daima,insanlar her yerde yalnızdı.
Reklam
Yüzlerindeki sabah serinliğini,öğlen yaygarasını ,ikindi tedirginliğini,akşam curcunasını,gece yarısı pişmanlığını hayal ettim.
Onu hatırlamam gerekmiyor,çünkü hiç unutmuyorum.

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör
Gözüm okyanusa takılıp duruyordu.Dışarıda kalan her şey bulunduğu yere sabitlenme telaşındayken,o, çukuruna sığmayı reddeden müstehcen bir uğultuyla çalkanıyordu.Kıyıcı ve eziciydi,amansız ve müdanasız.Azameti,başlangıçta saygıyla karışık bir tür korku uyandırıyordu ama zamanla dev dalgaların köpürerek gelip kıyıda parçalanışında huzura benzer bir şey bulmaya başladım.İnsan yeterince uzun bakarsa varlığını yutmaya talip olana bile kapılabiliyor.
O Konak benim benim ilk ve son evim,ne kadar çabalasam da dönemeyeceğim İthakamdı.Sonrasında ,başımı kaç çatının altına sokarsam sokayım,gittiğim yerlerde nasıl el üstünde tutulursam tutulayım,bir ömür yakamı bırakmayacak evsizlik duygusu da hep peşim sıra geldi.
Reklam
Reklam
885 öğeden 1 ile 15 arasındakiler gösteriliyor.