Yaşam
Kısa ömürlü olmak üzüyor beni. Ölümden korktuğumdan ya da kaçtığımdan değil. Aksine ölümü arzuluyorum.
Yine de Dünyanın değişimini, kıtaların hareket edişini, insanların kendileri için yaratacakları dertleri ve harikaları göremeyecek olmak, geceleyin gökte süpernova olmuş bir yıldızla aydınlanmayacak olmak, kainatın mucizelerine ve güzelliklerine yeterince tanık olamayacak olmak üzücü.
İnsanlar akıbetinden bihaber serseri gezegenler gibi savruluyor etrafta. Her biri yörüngesizlik özleminde çabalarken aslında bir başka yörünge çizdiğinin farkına bile varmıyor. Ne gidecek başka galaksi, ne varıp yok olacakları bir karadelik seçme şansları var. Herkes kendi çizgisinde ilerlerken çizgiyi çizen kalemi tutanın kendi elleri, hatta ellerinin kendi elleri olduğu yanılsamasına kapılıyor. Bir süpernova sessizliğine kalıyor gece. O da bizimle uzun süre kalmıyor ve gündüze bırakıyor yerini. Geceyi gündüze sokan, zorlukları kolaylıklarla değiştiren, darlığı giderip bolluk veren, bazen daraltan bazen zorlaştıran bazen de geceleştiren o kudrete mi özlemimiz? Bunca efkarın karşılığı bir yaratılmış olabilir mi? Bu geceler de bitip yerini aydınlığa bırakır mı...
En süpernovalardan bile daha süpernova bir ihtişamı vardı ve sonra en karanlık gizlerden bile daha da karardı:
herşeyi
herkesi ve kendisini bile yuttu bu karanlıkta..
Bu yüzden hiçbir şey eskisi gibi asla olamadı.
"Evren zaten bizim içimizde"
Düşüncesinde Süpernova dan yararlanan Carl Sagan:
" DNA 'mızda ki karbon, dişimizde ki kalsiyum, kanımız da ki demir, içtiğimiz suda ki oksijen, hepsi çökmüş yıldızlardan yapılmıştır.
Bu da bizi yıldız tozu yapar." 
Carl Sagan
Yıldızların Oluşumu ve Ölümü
Önceki yazımda basitçe Big Bang ve Nebuladan bahsetmiştim. Onlardan bahsettikten sonra basitçe yıldızlardan bahsetmenin faydalı olacağını düşündüm. Evvelden de belirttiğim gibi konunun uzmanı değilim. Bilgim sınırlı ama bunun sizinle paylaşmak beni mutlu ediyor. Meyus olsak da yıldızları kıskandıracak gülümsemeniz yüzünüzden eksik olmasın sevgili