Nisa 1.Ayet: Ya eyyuhen nasutteku rabbekumullezi halekakum min nefsiv vahidetiv ve haleka minha zevceha ve besse minhuma ricalen kesirav ve nisaa, vettekullahellezi tesaelune bihi vel erham, innellahe kane aleykum rakiba.
Nisa 1.Ayet: Ey insanlar! Sizi bir tek nefisten yaratan ve ondan da eşini yaratan ve ikisinden birçok erkekler ve kadınlar üretip yayan Rabbinizden sakının. Adını kullanarak birbirinizden dilekte bulunduğunuz Allah´tan ve akrabalık haklarına riayetsizlikten de sakının. Şüphesiz Allah sizin üzerinizde gözetleyicidir.
Bir Ayet;
Mü'min olarak, erkek veya kadın, her kim salih ameller işlerse, işte onlar cennete girerler ve zerre kadar haksızlığa uğratılmazlar.
(Nisa, 4/124)
Bir Hadis;
"Allahım! Ben gerçekten nefsime çok zulmettim, günahları ancak Sen bağışlarsın, beni katından bir mağfiret ile bağışla, bana merhamet et, şüphesiz Sen çok bağışlayansın, çok merhametli olansın."
(Tirmizi, "De'avat")
Bir Dua;
"Allah'ım! Cehennem azabından Sana sığınırım. Kabir azabından Sana sığınırım. Hayat ve ölüm fitnesinden Sana sığınırım. Mesih Deccal'in şerrinden Sana sığınırım."
(İbn Hıbbân, "İstiaze", No: 999; Buhârî, De'avât, 37; Nesâî, "İstiāze", 27, 47)
Dünyanın en güzel çiçeği şüphesiz Annem’dir..
Ahh Annelik...
Ne güzel şeysin...
Içinde hayata sırtını dönmüş
o küçük kız çocuğuna inat;
Evlatlarının yüzünde güller
Açtırıyorsun...
Evet çok yoruldun... yıprandın...
Ama yavruna bir kez sarılınca
Dünyaya kafa tutuyorsun...
Saçın okşansa saatlerce ağlarsın ama;
Yavrunun gülüşüyle parçalanmış
Kalbini yeniden inşa ediyorsun...
Ah Annelik... Ne mükemmel şeysin...
La Galiba İllallah!
"Çünkü biz bir bilinci taşıdık buraya; Endülüs bilincini!Şüphesiz Allah'tan başka Galip yoktur!"
Fakat ben yalnız gölgemle konuşabilirim. Beni konuşmaya o zorladı, yalnız o anlar, kavrar şüphesiz...
Sayfa 28Kitabı okuyor
“”Şüphesiz…” Çok defa cümlelerin başında dilimize musallat olan bu “şüphesiz” içinde kıvrandığımız şüphelerden hiç değilse sözle kurtulmak ihtiyacının ifadesi mi?…”
Sayfa 143Kitabı okuyor
Yitik, Bitik, Kayıp
Çağımızın en azılı hastalıklarından biri: “Kaybolmak”
Herhangi bir amacı olmadan, kendisine hedefler koymadan, yarını düşünmeden yaşamak bir fenomen haline geldi, getirildi. Olayların sadece kendi ekseninde döndüğünü düşünerek, birilerine karşı sorumluluk hissetmeden, emek ve çalışma kelimelerini unutmuş şekilde yaşamak isteyen daha da kötüsü bunun farkında olmadan yaşayan birçok insan görüyoruz sıklıkla çeşitli mecralarda. Şüphesiz bu sayı ciddi anlamda artış göstermekte her geçen gün.
En yakınlarımız ve özellikle bunların içinde yarını inşa edecek nesillerin bu denli kaybolmuşluğu toplumsal temelde irdelenmeli. Ne yazık ki, bireysel düzeyde aksiyon alınabilecek boyutu çoktan geçtik sanırım.
Şüphesiz her tohumun can bulacağı, her sızının dineceği, her gecenin güne ereceği bir zaman vardır diye düşünerek çalışmaya devam eder.
"Kendimizi unutmaya çalışmamalı mıyız? Kişinin kendini bilmesi (self-conscious: özbilinç) onu utangaç, çekingen ve sosyal anlamda ketlenmiş kılmaz mı?" Hiç şüphesiz ki çok soru soran bazı kimseler "hangi ayağının hangisinden sonra geldiğini düşünüp durmaktan çukurdan çıkamayan o meşhur kırkayaktan bahsedeceklerdir. Bu kırkayak hikâyesinden çıkarılacak ahlaki ders elbette ki şudur: "Olanlara bir de yaptıklarınıza dair farkındalığınız arttığında bakın."
Fakat başının o sersemliği içinde bile Selma'nın sözünü hatırlamıştı: "Yatağımın
sıcaklığını çalıp kaçanlardan bıktım." Şüphesiz bu bir hırsızlıktı
🍂🍂
Şeyh Muhammed ibn Salih el-Useymin رحمه الله şöyle dedi:
“Allah'ın dinini araştırın ki, O'na bilinçli olarak ibadet edebilesiniz.
Şüphesiz bilenlerle bilmeyenler eşit değildir.
Allah kimin iyiliğini isterse ona dini öğretir."
"Mecmu'l-Fetâvâ e'r-Rasa'il", 290/20.
🥀🥀🥀
اللَّهُمَّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي ظُلْمًا كَثِيرًا وَلَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلا أَنْتَ فَاغْفِرْ لِي مَغْفِرَةً مِنْ عِنْدِكَ وَارْحَمْنِي إِنَّكَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ
Ey Allah'ım! Ben kendime çok zulmettim, günahları ancak sen bağışlarsın. Mağfiretinle beni bağışla ve bana merhamet et. Şüphesiz sen çok bağışlayan ve çok merhamet edensin. (Tirmizi, Daavât, 96)
