Bir müddettir elimde süründürdüğüm Onlar da İnsandı, nihayet dün bitmişken taze taze paylaşmak istedim. Kitap Cengiz Dağcı'nın çocukluğunun geçtiği Kırım'ın Kızıltaş köyünde geçiyor. Dağcı eserinde bu köyü, bu köyde yaşayan tüm canlıları en ince ayrıntısıyla betimleyip anlatıyor. Eserde olaydan ziyade mekan ve insan betimlemeleri yoğun bir şekilde yer alıyor. Ve o uzun betimlemelerden sonra olan olayın tamamen acı üzerine kurulu olması kitabı okurken insanın ruhunu yoruyor. Açıkçası bu kitaptan Yurdunu Kaybeden İnsan'dan aldığım lezzeti alamadım. Ama özellikle 1940lı yıllarda Kırımda neler yaşanmış, insanlar nelere şahit olmuşlar, bunları görmek ve de hissetmek için okunması gereken eserlerden biri. Kitabın son satırlarını buraya aktarıp iyi okumalar diliyorum. "Evet onlar da insanlar. Pavlenkolar, İvanlar, Kostüyükler, Vasil Dimitrouiçler, Stepanlar belki bunu gülünç görecekler; ama nasıl görürlerse görsünler ben eserimi tekrar sakin bir dua ile bitirmek istiyorum.
Romanımı kapatırken, 'Tanrım diyorum, onlar da insan, acı onlara. Kendileri gibi başkalarının da insan olduklarına inandır onları."
