Açıl susam açıl
"I
Önce sancıyı dene.Dişlerin kamaşsın. Tuz
koksun saçların. Deniz. Sonra dene aşkı
Önce sancıyı dene. Yüreğin iki parça olsun.
Sonra kaynaşsın. Etini sakınmayı öğren.
Aşkı koru.
Biçilmiş ot, kesilmiş süt, kavuşmanın şaşkınlığı.
Kokuların hiç bilmediğin yanı... Yollara
düş gözlerin kapalı.
Önce sancıları dene. Kokuları. Sonra aşkı.
II
Demirin ısınması, bakırın soğuması, gümüşün
kararması: Zaman.
Saman çöplerinin kehribarın çevresinde
toplanması: Yasa
Sokağın uğultusunu paylaşacağın kulak: Dostluk.
Aşk: Dağlanması etinin kaygıyla.
Boyun eğ. Geçsin boynuna halka.
Sor nedir zaman, nerde yasa? Dost kim?
Yar göğsünü acıyla.
III
Açıl susam açıl.
Yüreğimin gömüsü kamaş kendi sancınla.
Aşkı koru."
Sayfa 251 - Manos YayınlarıKitabı okudu
ne kitapti be..
ne dersek diyelim, ne iddia edersek edelim, dünya gerçekten çekip gitmeden çok öncesinde terk ediyor bizleri.
daha önce de en çok meraklısı olduğumuz şeylerden, günün birinde artık gitgide daha az söz eder oluveririz, ille de konuşmak gerektiğinde zorlanırız. hep kendi sesimizi duymaktan gına gelmiştir...kısa keseriz..vazçgeriz..otuz yıldır konuşuyoruzdur zaten..haklı çıkmayı bile umursamamaya başlarız. zevkler arasında kendimize ayırdığımız o küçük yeri bile koruma arzusunu yitiririz... kendimizden iğreniriz.. azıcık karnını doyurmak, birazcık ısınmak ve hiçbir yere varmayan yolda giderken mümkün olduğu kadar çok uyuyabilmek artık başkalarının önünde takınacak yeni surat ifadeleri bulmak gerek..ancak artık repertuarımızı değiştirecek gücümüz kalmamıştır. eveleyip geveleriz. onların, yani dostların arasında kalabilmek için bin türlü numara ve bahane ararız, ancak ölüm de artık buradadır, leş kokulu, yanı başımızda, artık daima orada kalacaktır, bir el pişpirik kadar bile gizemi kalmamış olacaktır. gözümüzde bir anlam ifade etmeye devam eden tek şey olarak ufak tefek üzüntülerimiz kalmıtır, sözgelimi o küçük şarkısı bir şubat akşamı ebediyen susan bois-colombes'daki ihtiyar amcamızı henüz sağken ziyaret etmeye bir türlü zaman ayıramamış olmanın üzüntüsü. yaşamdan geriye sakladığımız bir bu kalmıştır. yani bu ufacık korkunç pişmanlık, gerisini ise, az çok yolda kusmuşuzdur, epey çabalayarak ve zorlanarak da olsa. artık kimsenin geçmediği bir sokağın köşesindeki eski püskü bir anı fenerine dönüşmüşüzdür.
