Meğer baba olmak;
eşinin ve çocuklarının
duygu değişim rüzgârlarıyla üşümeleri;
bu sebeple de soğuk ve sıkıntılı sözler
sarf etmeleri karşısında kenetlenmiş elleri
asla bırakmadan: kimi susarak, kimi hafif tebessümlü cevaplar vererek onları sakinliğin güvenli limanına yavaşça çekebilmekmiş. Ve onlar rahatlayınca: "Buyurun, şimdi konuşalım canlarım..." deyip, ailece öfke fırtınasına tutulmaktan koruyabilmekmiş ve ilişkinin kontrolünü elinde tutabilmekmiş.
İnsan, zarif bir yolcu gibi geçecektir yeryüzünden
Hiçbirimiz, bir dostun hatrını yıkacak kadar lebaleb dolu, sıkı, sıkışık değiliz. Başımızı kaşıyacak vaktimiz var. Bir selam vermeye, gece yarısı telefonda bir dize okumaya, birbirimizin elini sımsıkı tutmaya, gözlerinin içine bakmaya vaktimiz var. Başka bir şehre gitmeye, belki portakal çiçeklerinin mevsimine, yerel renklere ve başka şehirlerin akşamlarında başka rüzgarlara vaktimiz var.
Uzaktan konuşalım konuşacaksak. Uzun konuşalım, aradaki boşluklarla ve daima susarak
Ve "gecikmiş" olmanın bütün acısı gelip üzerimize çöreklenecekti. Mazeret değildi elbette fakat hüzünlüydü.
İnsan bir hatıra oluyor nihayetinde
“Gel de birbirimizle candan konuşalım! Kulaklardan, gözlerden gizli olarak söyleşelim! Gül bahçesi gibi dudaksız,
dişsiz gülelim! Düşünce gibi dudaksız, dilsiz görüşelim! Akl-ı evvel mertebesinde, Hakk’ın varlığının idraki içinde
dünyanın sırrını ağzımız kapalı olarak sonuna kadar söyleyeyim. Hiç kimse kendisi ile apaçık sesle konuşamaz.
Mâdem ki hepimiz biriz, dilsiz, dudaksız gönüllerimizden birbirimize seslenelim. Sen nasıl olur da eline; “Tut!”
dersin? O el senin midir? Mâdem ki ellerimiz bir, o ellerle birbirimizle içten konusalım. Ellerimizin bir olduğundan
bahsedelim. El, ayak gönlün hareketini bilir, dilimiz susarak, gönlümüz titriyerek söyleşelim.”
