Bazen çığlık atsan da duymaz kimse ...
Doğur yalnızlığını bir insanın gölgesinde , suskun sözler işiterek...
' Zahide Karaman '
ßâzen Martıların Çığlıkları Kadar Suskun,
ßâzen Dupduru ßir Su Kadar Çığlık Çığlığa...
~~~alıntı~~~
Suskun bir yürekle çığlık çığlığa bir hasretin mücadelesini veriyorum...
Çığlık atıyor sinemde bir parça yürek,
"Kurtarın hapsimden, çok acı," diyerek.
Kitabsever
"Yalnızlığa düştük mü gümüş rengi bir zaman
Çığlık çığlığa geçer o suskun aynalardan.
Karanlık gecede söz, bir kirpik gibi ışır
Bakışır can kuşları hep'le hiç arasından.."
Ahmet Necdet Sözer
Dolup taşıyorum nehirlerimden,
Sığmıyor kalıplarıma dinginliğim.
Haykırıyor çığlık çığlık her hücrem,
Dışlanıyor zihnim tarafından sinim.
Mayın döşenmiş göğsüne yalnızlığımın,
Patlak verecek en olmadık yerinden.
Atılmak istiyor, bütün sustuklarım,
Benlik kıyılarından, geçerek kendinden.
Ve geçiyor aniden, ama yine benden.
Kitabsever
Gecenin perdesi aralandı, yıldızlar suskun,
Gönlümde bir dert rüzgarı, her yanı sarar puslu.
Duvarlar yıkık, umutlar solgun ve suskun,
Gözlerimde bir çığlık, kaybolmuş, çaresiz, hüzünlü.
Gökyüzü ağır bir tabut gibi durur,
Ay, solgun yüzüyle bakar derinden içime.
Umutsuzluk yankılanır karanlık koridorlarda,
Karanlık, her adımda sarar beni, gelir içime.
Rüyalar, mezar taşları gibi dizilmiş,
Her an, geçmişin hayaletleriyle dolup taşar.
Yalnızlık, soğuk elleriyle sarar bedeni,
Gönlüm, karanlık sokaklarda kaybolmuş, unutulmuş.
Atakları başlamışdı Dilhun'un. Tek bir kelam bile kriz geçirmesine neden oluyordu. Kendine ne kadar hakim olmak isterse bir o kadar da dizginlenemiyordi ataklar. Yılmıştı, tükenmişti, dayanacak gücü kalmamıştı artık. Bayılmak, gerekirse ölüm uykusuna girmek ve bir süre herkesten, kendinden bile uzak durmak isteyi baskındı son günlerde. Atakların gecelere denk gelemsinin de vardı bir nedeni. Kabuslar uyutmuyordu. Her gece korku filmi gibi geçiyordu. Ondandı uyku gözlerinden aksa bile sabahlara kadar uyumamak için direnmeleri. Ama anlamıyordu kimse. Attığı her çığlık, aslında"kurtarın beni!" diyordu da, kulaklarını tıkayan herkes ruh hastası olduğu kanısındaydı.
Suskun hastaneye gelmeden önceki halini filim şeridi gibi aklında geçirmesine neyin sebep olduğunu düşünüyordu ki, Suat soruyu tekrarladı:
"Dilhun, görüşmeyecek misin? Bu kaçıncı gelişi. Neredeyse kliniğin kapısına döşek serecek."
Onu asla affetmeyecekti. Sesini çalmıştı ve bunun bir bedeli olmalıydı. Attığı her çığlıkta mahzenine bir adım daha yaklaştırmıştı Suskun'u. Ve her geriye adım mesafeler açmıştı ardından.
Suat doktora "Hayır!" bakışı attı ve yeniden başını dizlerine yasladı. "Yalnız kalmak istiyorum!" dercesine...
Kitabsever