Can damarım acıyor;
Tutuklanmış nefesim,
Tıkanmış umutlarım.
Lime lime hayallerim;
Oysa
Salıncağımda ilme ilme dokumuştum
Geleceğimin her yılına...
Acaba yanlış mı işledim?
Salıncağımda mıydı aklım?
Her defa kırılıp onarılan kolumun acısı
Habercisi miydi yaşayacaklarımın?
Dualarımı mı eksik yolladım?
Düşüp dizimi kanatırken bile ağlamazdım,
Gözyaşlarıma ihtiyacım olur diye miydi?
Ben, cevapsız sorular mahseninin tek mahpusu
Saldırıya geçmiş düşünceler ordusu..
Dayanmayacak belli;
Hangi can dayanmış ki umut katliamına?
Bir gün...hani olmayacağım ya...
İşte o gün Suskun sesiyle çığlık atacak kalplerde...
Uçurum kenarındakı kuş misali konacak hayalim,
Penceresi hayallere açılanların gökyüzüne🍂
Kitabsever
.
Gece sessiz, ay suskun
Yıldızlar göz kırpmakta belli belirsiz
Martılar çığlık çığlığa nedensiz
Şehir gecenin karanlığında
İnsanlar sığnaklarında birbirinden habersiz
Kimi mutlu kimi mutsuz.
Kimi umut/lu kimi umutsuz.
Yaşanmış bir günün ardında
Gece sessiz, ay suskun..
.
İnsan bir şeye bağlanmaya görsün. Çöz çözebilirsen.
**Yazılanlarda bir parça da olsa size dokunan bir yer varsa oraya daha önce birisi dokunduğu içindir**.
Böyle bir epigraf ile başlamış 
Taş Sektirme Ustası kitabına.
Bu deyiş bam telimeden vurdu beni. Dedim acaba hangi yaşanmışlıklar iç olacak bana.
Kolay değil yaşanmışlıkların ya da ifade edilemeyen boşlukların, insanı zincir gibi bağlayan, esir eden
yaşmaya deyerese ölüm guzel
Yokluğun buz gibi soğuk
Uzaklardan bir ses olmanı isterdim, bir selam, bir nefes... 'Üşüme' diye seslenmeni isterdim... Bir el olmanı isterdim, bir kol... 'Özledim' deyip sarılmanı... En karanlık yerinde düşlerimin çıkıp gelmeni isterdim kınalı bir bahar gibi, umut ışığı olmanı isterdim hayatıma... Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna,
Sayfa 457 - özlem ve ölüm
