Ayışığı gümüş bir hançere dönüşüyor karanlığın elinde, çizip çizip kanatıyor anıların suskun yüzünü.
Sinmiş silinmiş suskun
İçinde kim bilir hangi güzden
Yaprak dökümü bir gün
Bu yaşamak tufanı ki şiirden de hızlı
Bitiveren gerçeğin bulanık toprağında
Nereye götürür bizi koparıp kendimizden
Böyle binlerce uçuk imgeyle
Sancılı, suskun, sarsılarak
Bir çığlık çağlayanı gibi savrulup
Ömrümüzün kapalı ırmağında
Nereye, böyle
Dingin denizlerin dinmez özlemiyle..
Hepimiz tarihin, edebiyatın ve uluslararası hukukun bölük pörçük parçalarıyız...
Sayfa 179Kitabı okuyor
Çok çok az insanin hayatını bedava, az zahmetle yaşama imkâni bulunur. O imkâna sahip olanın şanslı sayılıp sayılmayacağı da belli değildir. Ak bahtlılar, kara bahtlılar...
Ak bahtIıların hepsi padişah çocuğuysa, kaçına taht sırası geldiğini, gelmeyenlerin de hangi akıbete uğradığını bir düşünün.
Meselâ amelî ve şahsî ibâdetlerin bir numaralısı olan namazı düşünün. Kıyamda kul “eliftir. Rükûda “dal", secdede “mim” olur. Bu suretle kul, “âdem” yazmış olmakta ve kulluğunu itiraf etmektedir. Namaza başlarken medlulündeki bütün ihtişamı müdrik olarak “Allâhuekber” diyerek O’ndan ma’da her şeyi arkaya attım mânâsına elleri kulaklara götürmek suretiyle tekbir alıp O'na teveccüh etmenin derinliğini kolay kolay ihâtâ edebi lir miyiz?!
