fazla hassas olmak o kadar zor bir şey ki. ufak tefek şeyleri takıntı haline getirerek düşünüyorsun. düşündükçe üzülüyorsun. birinin söylediği canını acıtan bir sözü bazen aylar yıllar geçse de unutmuyorsun. her hatırladığında canın yanıyor.
Kimseye aşık olmayıp çok arada birilerini 15-30 gün takıntı yapıp hemencecik unutma huyum gel seni öpecem
18 yaşındayken majör depresyona girdim en ağır hastalık bu sandım. 20 yaşında tükenmişlik sendromuna girdim en ağırı bu sandım daha da acı vericiydi. 22 yaşında travma sonrası stres bozukluğuna girdim tükenmiş olduğum zaman yaşadıklarımdan dolayı bu daha da ağır bir hastalıktı. 2 yıl hiç geçmedi halen daha devam ediyor ama biraz azaldı. Ve nihayet geçen senenin sonunda mental breakdown yaşadım zihinsel çöküş, artık işim bitti dedim çünkü bu her şeyden de ağırdı. Ama elhamdülillah hâlâ hayattayım bir şekilde aklımı korudum nerden biliyorum diğer insanlara mümkün olduğunca hissettirmedim ben söylemesem bilmezler. Bir ben bir Allah biliyor. Bütün bunlardan önce de Alınganlık hastalığım vardı her şeyden alınırdım ve takıntı da vardı. Hepsi geçti. Benim anlamadığım ve zoruma giden tek şey neden bütün bunları yaşadım bunu bilmiyorum. Neyse hayırlısı olsun her birimizin hakkında....
Bu dünyadaki en mutsuz insanlar, başkalarının ne düşündüğünü takıntı haline getirenlerdir.
Virginia Woolf
