son sayfaya düşülmüş not
Romanın/romanda yaşananların ataerkil dünya yapısına uygun olması nedeniyle, romanda, insan/lık yerine insanoğlu kelimesinin kullanılması tercih edildi.
-Evin yok mu senin?
-Herkesin evi olmak zorunda mı?
Zaman nasıl da hızla geçip gidiyordu. Yarın denilen her şey dünde kalıyor, mazi oluyordu.
Okur Takip Önerileri
İstanbul’da yaşayanlar için hep bir karşı vardı...
Biraz sonra vapurun sesi duyuldu. Köprü altından çıkan vapur telaşla gelip solundaki iskeleye yanaştı, vapurdan birkaç uykusuz yolcu indi.
İstanbul....
Kimince şehirlerin anne yücesi, kimince de en kahpesiydi. Yoksullar, evsizler için bu şehir bataklıktı. Bir defa girenin çıkamadığı...
Sayfa 149 - akılfikir YayınlarıKitabı okudu
İnsanlar karınca sürüsü gibi. Cadde ışıl ışıl, Abduk garip.
Şükür sözcüğü mülk sahiplerinin icadıydı, mülksüzleri uyuşturdukları bir nevi afyondu.
Sayfa 146 - akılfikir YayınlarıKitabı okudu
Fakirlerin, gariplerin yarını olmazdı zaten.
İlk defa bu büst dikkatini çekmişti. Elindeki kitabı büstün yanına koyup filmlerde gördüğü gibi esas duruşa geçti, Atatürk’e karşı derin bir saygı duydu...
Sayfa 128 - akılfikir YayınlarıKitabı okudu
Gerçekten de çocuklar hiçbir şeyden korkmuyordu, kendisi de çocukken hiçbir şeyden korkmazdı.
İnsanoğlu Tanrı’dan hep korktu, yeri geldi Tanrı ile korkuttu...
Zaman hızla geçip gidiyordu, insanların ömründen gidiyordu.
Zeliş abeceyi öğrenmişti, harfleri birleştirebiliyordu. Babasına da öğretmeye başlamıştı. Aldı babasını karşısına, salonun ortasına yüzükoyun uzandılar. Ellerinde kalemler, önlerinde defterler. Geçenlerde babasına öğrettiği harflerin üstünden tekrar geçtiler.
Sayfa 74 - akılfikir YayınlarıKitabı okudu
Bir de ötekiler vardı; herkesin görmezden geldiği, hor gördüğü...
Sayfa 57 - akılfikir YayınlarıKitabı okudu