Sınırın, en azından bizim düşünmeye alışık olduğumuz anlamda varlığından kuşkulanıyorum.
Sayfa 15 - Yedi UlakKitabı okuyor
Doğduğum kente son selamımı götür.
Sayfa 14 - Yedi UlakKitabı okuyor
…mektuplarda unutulmuş adlar, bana yabancı söyleyiş biçimleri, anlamayı başaramadığım duygular buluyordum.
Sayfa 13 - Yedi UlakKitabı okuyor
Ah bu nafile çabalar…
Yola devam ediyorduk. Üstümden geçen bulutların çocukluğumun bulutlarının benzeri olduğuna, uzaktaki kentin gökyüzünün üstümdeki mavi gökkubbeden değişik olmadığına, havanın, rüzgârın esintisinin, kuş seslerinin aynı olduğuna inandırmaya çalışıyordum kendimi, boş yere.
Sayfa 13Kitabı okuyor
.....,daha uzun süre yaşamayı tasarlıyorum.Peki ne uğruna,söylesenize?
Gecenin içinde,kırların ortasında biz de,içi görünmez sıkıntılar yüklü,kara hayaletleriz,gölgeleriz.
N'aparsın?Böyleyiz biz işte,günahkârız,Tanrı'nın bağışlamasına gereksinme duyan zavallı günahkâr böcekleriz.
Gençlik, sanki hep sürüp gidecekmiş, sonu hiç gelmeyecekmiş gibi görünen çaçaron ve amansız bir mevsimdi. Oysa ki bir gececik yetmişti bu mevsimi sona erdirmeye. Harcanacak hiç bir şey kalmıyordu artık.
Yalnızca el ele tutuşacağız,ağır ağır yürüyeceğiz,anlamsız,aptalca ama önemli şeyler söyleyerek.Kocaman lambalar yanıncaya,soluk yapılardan uğursuz kent öyküleri, serüvenler,sevda oynaşmaları çıkıncaya dek.Bunun üzerine hep el ele tutuşarak susacağız,çünkü ruhlar konuşacak sözcüksüz olarak.Ama sen -şimdi ansıyorum- bana hiç anlamsız,aptalca ama önemli şeyler söylemedin.Demek ki,ne sözünü ettiğim pazarı sevebilirsin,ne ruhun sessizce benim ruhumla konuşmayı bilir,ne saati geldiğinde kentin büyüleyiciliğini anlarsın ne de kuzeyden inen umudu.
Belki aptallık bütün bunlar,yaşamdan bunca beklentin olmadığı için,benden daha iyisin.
Bir bahar günü,kül rengi gökyüzü altında,rüzgar sokaklarda geçen yıldan kalma üç-beş eski yaprağı sürüklerken,kenar mahallelerde dolaşsam seninle,günlerden de pazar olsa.
Bir kış akşamı bana gelsen, birbirimize sarılıp camların ardından karanlık,buz tutmuş sokakların ıssızlığına bakarak,bilmeden birlikte yaşanan masal kışlarını ansırız.
Ama hiç olmazsa,evet hiç olmazsa seni görmek isterdim.Ne olursa olsun şu ya da bu biçimde birlikte olurduk,keyiflenirdik.Gece ya da gündüz,yazın ya da güzün,bilinmedik bir ülkede,dökülen bir evde, ruhsuz bir otelde, hiç önemi yok.Yanımda olman yetecek.
Yaşam bir garip artık.Karşı çıkamamak,çare arayamamak,açıklama getirememek ruhları çözüyor.