Surların oradan geçerken elimi camdan çıkardım, berduşlara ve şarapçılara neşeyle el salladım, şu dünyada hala biraz
ruh ve ateş kaldıysa onların yüzü suyu hürmetinedir çünkü, onlardan alınır ruh ve ateş, gelip geçen arabaların içindeki sik sok dertlere dalmış insanlardan değil, kardeşlerimdi onlar benim, manevi kardeşlerim. Kardeşliği aynı anneden doğmak zannediyorsanız anasını sikeyim öyle kardeşliğin, dünyanın bütün kötülükleri aynı kazanda kaynarken sen ateşini kimden aldın, ruhunu kimle bölüştün, eksiksiz ve sadeleştirilemez olanın peşine kimle düştün, yıldırımlar düşerken kimdi elini tutan, kim açtı sana yüreğini karşılıksız, kim savundu seni herkese ve her şeye karşı tek başına, odur senin kardeşin, gerisi kan soyudur, miras hukukudur, babadan kalan arsayı kat karşılığı müteahhide vermektir, götünüze sokun o binaları şimdi, götünüze sokun öyle kardeşliği, beton mikserleriyle beraber..
Yaşamınızda, rayından çıkabilecek şeylerin hepsini fark ettikten sonra, hayat yaşanılır olmaktan çıkar. Daha çok beklemekle geçer. Kanseri beklemekle. Bunamayı beklemekle.
Yer ve zaman duygusunu kaybettiğinden evin içinde bile kayboluyordu.
Reader Follow Recommendations
Öldür kendini, diyorum. Öldür kendini. Öldür kendini. Kızın biri arayıp, Ölmek insanın canını çok yakar mı? diye soruyor.
Bak tatlım, diyorum, evet yakar ama, yaşamaya devam etmek çok daha fazla acıtır.
Karanlıkta dışarda durup demir parmaklıklı pencereden içeri baktım ve şaştım kaldım. Kızlar büyümüşlerdi sanki, gösterişli ve hoştular, uzun tuvaletlerin içinde harikulade görünüyorlardı.
Tanıyamamıştım onları neredeyse. Smokin giymiş çocuklar da iyi görünüyor, kollarının arasındaki kızlarla dimdik dans edip yüzlerini kızların saçlarına değdiriyorlardı. Çok güzel dans ediyorlardı. Müzik yüksek, net güzel ve güçlüydü.
Onlara bakan görüntümün camdaki yansımasını yakaladım birden – yüzümde çıbanlar ve yaralar, üstümde buruşuk bir gömlek.
Işığın cazibesine kapılıp içeri bakan vahşi bir hayvanı andırıyordum.
Neden gelmiştim?
