Tolstoy, hayatı boyunca fikirlerini ifade edeceği en uygun biçimi aradı. Öykü ve roman yazmak, dergi çıkarmak ve askeri düzenden tarıma dek her konuda makaleler yazmak bu biçim araçlarının ürünüydü. Tolstoy'un sanatına fikirlerin hakim olmasının ve karakterlerin hep bir toplumsal durumu çözmek ya da göstermek üzere var olan canlılar gibi
Yüzyıllık Yalnızlık
Tatilde okumayın. Sarıyor, kendinizi akşamları klimanın altında odada kitap okurken buluyorsunuz.
Soyağacını ezberlemeyi bir süre sonra bıraktım. Zaten yazar biz okurları düşünmüş ve aralara serptiği ipuçları ile hatırlatmaları yerleştirmiş. Biraz dikkatle okumak yetiyor. Büyülü gerçekliğin tartışmasız en çarpıcı örneklerinden biri. Bu kadar karamsarlığa, drama, ölüme bir şekilde sihirler, büyüler karışmasa dayanılmaz gibi. Çarşaflarla beraber uçup cennete giden Güzel Remedios ve ölüm ile oturup sohbet eden Amaranta’dan sonra şaşırmayı da bıraktım ama kitabı bırakamadım. Yeni bir isim duyunca, geliyor yeni bir dram diye, okudum, kendimi en imkansıza inanırken buldum. Acaba yazarın kendi yaşamından izler mi var, dediğim bir kitap. Yaşamış gibi yazmış. İsimlerin birbirine benzemesinde ironik bir şey olduğunu düşünüyorum. Yaşam, yalnızlık ve ölüm döngüsü hep tekrarlıyor. İsimlerle bu anlatılıyor sanki. Kitabı özetlesem, “Ölüm çok kolay ve ne kadar uzundu,” derim. “Yaşamaksa çok kısa ve zor.”
Not: Mo Yan’ın İri Memeler ve Geniş Kalçalar kitabını okumuştum. Aklıma oradan sahneler üşüştü… Yüzyıllık Yalnızlığı sevenlere Mo Yan öneririm…
“Şifreleri çözdüğü anda seraplar kentinin rüzgârla savrulup yok olacağı, insanların anılarından silineceği ve yazılanların evrenin başlangıcından sonuna dek bir daha yinelenmeyeceği yazıyordu. Çünkü yüzyıllık yalnızlığa mahkum edilen soyların, yeryüzünde ikinci bir deney fırsatları olamazdı.”
·
Not rated
John F. Kennedy, 20. yüzyılın tartışmasız en ikonik politikacısıydı. Üstelik çoğu Amerikalı için bir başkandan daha fazlasıydı. O, halkın kendilerinin ve ülkelerinin olmasını istedikleri şeyin idealize edilmiş temsiliydi. Genç, ilerici ve liberal biriydi. Aynı zamanda sivil haklar hareketini destekliyordu. Kısacası, birçok Amerikalı için o, Amerika'ydı. Dolayısıyla 22 Kasım 1963 tarihi, özellikle Amerikalıların zihnine kazınan bir tarih oldu. Lee Harvey Oswald'ın, o gün Dallas'ta Kennedy'ye suikast düzenlemesi Amerika'yı neredeyse yıktı. İnsanları paranoyaya soktu ve bazı sosyal tarihçilerin asla tam olarak geri kazanılmadığını iddia ettiği ulusal bir güven krizine neden oldu.note:(dizi bence sıkıcı)
“Elinizdeki bu çalışmayı da pharmakon olarak degerlendiriyorum; çünkü kimi okurlar için başta zehir,
fakat sonrasinda ilaç işlevi görecektir. Şöyle ki kimilerinin
tartışmasız onayladığı bazı kavramlar için “Böyle bir şey yoktur.” ya da “Bu bir yanılsamadır.” diyen bu çalışma, ilk başta adeta zehir gibi acı bir tat bırakacaktır ağızlarda.
Bırakacaktır ama ancak bir süre için. Bu farklı yorumlari özümsedikçe, kazanacağı yeni bakış açıları okura ilaç gibi
gelecektir; çünkü yanılsamalardan kurtulmak,
özgürleşmenin ilk adımıdır.” der Oğuz İnel hoca…
Felsefe okumak farklı bakış açılarının yaşamımıza kattıkları hakkında bilgi ve görgü sahibi olmak isteyen benim için Oğuz hoca’nın kitaplarını okumak soğuk suya usul usul girip alışmak gibi okurken çok zevk alıyorum birçok bilgi ediniyorum ama öyle ki beni yeni kitaplar almaya ve yeni yazarlar tanımaya mecbur bırakıyor
Velhasıl geç kalmayın derim…
Kitabın en kötü tarafı tartışmasız fiyatı. Ciltli ve çeviri olmayan bir kitabın 300lira olması çok çok fazla. Diğer eleştireceğim taraf da kitabın geç çıkması. Açıkçası ilk iki kitabı genel hatları hariç hatırlamıyorum, tekrar okuyacaktım fakat son kitabın da böyle geç çıkma ihtimalini hesaba kattım ve ihtiyaç duyarsam son kitap çıktığında baştan
Fas'lı yazar Tahar Ben Jelloun'un mideme yumruk atan, sarsıcı romanı "Işığın O Kör Edici Yokluğu 'nu" okudum. 1971 yılında Fas Kralına yapılan başarısız bir darbe girişiminden sonra tutuklanarak onlarca arkadaşıyla birlikte yeraltında bir zindana kapatılan ve yaklaşık 20 yıl boyunca ölüme terkedilen askerlerin akla ziyan öyküsü. Zifiri karanlık hücrelerde tek başına hayattan koparılan, yavaş bir ölüme bırakılan askerlerin hayatta kalabilmek için verdikleri insanüstü mücadeleyi yazar öyle bir anlatmışki ben de onlarla birlikte o hücrede soluksuz kaldım, daraldım, bunaldım. Işığın O Kör Edici Yokluğu tartışmasız bir başyapıt. İnsanın insana ettiği zulmün sınırı yok. 20 yıl sonunda uluslararası kamuoyunun baskısıyla özgürlüğüne kavuşan Salim Teğmen'in gözünden anlatılan hikaye her yönüyle unutulmaz. Belleğinize mıh gibi çakılacak. Okuyun.
